Ik was een baas in Gent

I had a farm in Africa” zeggen, zou niet correct zijn en ik had ook nooit een eigen bedrijf. Maar ik was gedurende een jaar of 3 wel productie-baas (Delivery Manager) bij een Gentse web-boite die in de prehistorie zwaar met stadsgenoot e-COM streed om DE nummer 1 in België te zijn. Op die manier zijn de recente mijmeringen van 2 Vlaamse bloggers over “baas zijn” bijzonder herkenbaar. Sollicitanten interviewen, prijs-onderhandelingen met leveranciers, planning en rapportering opvolgen, mensen motiveren, in de management-meetings mee kiezen welke richting je met het bedrijf uit wilt, ik deed dat allemaal bijzonder graag. Maar het was niet altijd leuk natuurlijk; slechte beoordelingen geven, collega’s ontslagen, brandjes gaan blussen bij de directie van grote klanten, discussies over opzegtermijnen van collega’s die beter oorden willen opzoeken… Er zijn plezanter dingen, maar het hoort erbij.
Moeilijker waren voor mij momenten waarop ik lastig moest doen tegen goeie, keihard werkende collega’s; een kersverse papa onder zijn voeten geven omdat hij iets niet afgewerkt had en hem verplichten om dat tijdens die eerste wonderlijke dagen van het vaderschap te komen rechtzetten. Of die keer dat ik een trotse vrouwelijke collega die meer bij haar kindjes wilde zijn, weigerde om naar 4/5 over te mogen schakelen, waarop ze zich excuseerde en zachtjes begon te huilen. Ik was soms ook een onmens in Gent. Mijn excuses, lieve jongens en meisjes 🙂
Ik heb er, na zeven jaar aan het Belfort, waarvan een goeie 4 jaar in de vuurlinie daar, voor gekozen om de omgekeerde beweging van Bart te maken; ik werk nu voor een grote Belgische telco-onderneming in Brussel. Het voelt goed om deel uit te maken van een groter geheel. Niet zozeer omdat je je soms in de massa kunt verbergen (wat wel zo is, natuurlijk), maar eerder omdat je je omringd weet door specialisten in aankoop, in legal, in network en in al die zaken waar je je als manager in een klein bedrijf zelf op moet gooien en hopen dat het toch goed komt.
Maar het anderzijds heeft wel even geduurd eer ik over de cultuurshock was; het is nog altijd een beetje afkicken van de verantwoordelijkheden-in-de-breedte die ik als Delivery Manager had en het is vreemd om te merken dat in dit grote bedrijf 10-tallen mensen, processen en systemen allemaal op 1 of andere manier al dan niet bijdragen aan hetzelfde project. En ik mis die continuë spanning en de drang om met z’n allen “on top of our game” te zijn en te blijven ook wel een beetje. Maar Nothing lasts forever, nothing lasts forever, …