Ik besef plots, terwijl ik mijn mailarchief aan het doorploegen ben, dat ik al een tijdje in een bijzonder multi-culturele wereld leef. Op mijn vorige job (in een KMO en Gent) werkten in de loop der jaren onder andere Indiërs, een Chinees, een Australiër, een Turkse en een Tunesische schone. Hier in Brussel (waar tijdens meetings dikwijls zowel Frans, Engels als Nederlands gesproken wordt), doe ik het sinds Februari in mijn directe omgeving met een Portugees, een Spaanse, een paar Fransen, een Vietnamese, een Ghanees, een Marokkaan en een Engelsman, … In mijn “persoonlijke levenssfeer” (vrienden en familie) lopen er ook een Pool, een Egyptenaar en een handvol Nederlanders rond. En dan heb ik het nog niet eens over mijn online-kennissenkring. De realiteit is veelkleurig en ik voel me daar eigenlijk echt goed bij. Yihaa!
(Over de problemen, vragen en angst die deze onomkeerbare evolutie soms oproept, moeten we het later zeker nog eens hebben. Ik heb hier nog altijd een halve blogpost staan over de nieuwe ‘monocultuur’ waar Nicodemus van Eskimokaka op wacht 🙂 )