Hollandse trauma’s

Ik ben een Hollander. Daar, nu weet ge het allemaal; Getuige van Jehova, gewetensbezwaarde en nu ook nog Hollander! Het is allemaal de fout van de vrouwen in m’n stamboom. Zowel m’n moeder als grootmoeder langs vaders kant kwamen van over de grens, uit gehuchtjes in Zeeuws-Vlaanderen. Zeeuws-Vlaanderen, alsof dat iets zou goedmaken. Niet dus, zeker niet voor de klasgenootjes in de Gemeentelijke Lagere School Blaasveld (Willebroek). Want ook al was m’n vader Belg en hadden zowel m’n moeder als m’n grootmoeder de nationaliteit verworven door met zo’n domme Belg te trouwen, dan nog vonden die speelplaats-treiteraars dat ik een Hollander was. Ik had het vuile plaatselijke dialect immers niet onder de knie en sprak iets wat toen nog ABN heette en dat hen ongetwijfeld als “Algemeen Bekakt Nederlands” in de oren klonk. Dus ik was een vuile Hollander.
Dat alles om maar te zeggen dat ik recht van spreken heb, als het over Hollandse taalgevoeligheden gaat. Want ik heb me gisteren ongelofelijk zitten ergeren. M’n vrouw heeft me verplicht om “De eenzaamheid van de priemgetallen” van Paolo Giordano te lezen. Aangezien Paolo een Italiaan is, heeft hij die titel niet zelf in het het Nederlands gezet. Nee, Mieke Geuzebroek en Pietha De Voogd hebben dat voor hem vertaald, daarin aangemoedigd door het (Nederlands) Fonds voor de Letteren.ย  En Mieke en Pietha, dat zijn dus Hollandse meiden. Echte Nederlanders, geen drie-kwartjes zoals ik. Dat leid ik alleszins af uit hun bijwijlen tenenkrullende vertaling. Want Mieke en Pietha; als Alice “in haar broek poept” en een pagina later “de gore derrie naar beneden voelt lopen”, dan knapt er iets in mijn getraumatiseerd taalgevoel-orgaan. Poepen is lekker, derrie bestaat niet en Goor is een voetballer of wielrenner, ik wil ervan af zijn. En als Mattia naar een partijtje mag in hoofdstuk 2, gaat dat dan over D66 of de ChristenUnie?
Versta me niet verkeerd, het is een mooi boek -beetje dramatisch misschien- en de vertaling leest verder best wel vlot. Maar ik wou dat ik een Italiaan was, of tenminste voldoende Italiaans verstond om het origineel te lezen. Of dat ik dan toch een echte Hollander was, want dan zou ik ook niks gemerkt hebben?

6 thoughts on “Hollandse trauma’s”

  1. Tja, economische wetmatigheden… Twee vertalingen voor eenzelfde taalgebied waren in de ogen van de uitgever misschien niet rendabel genoeg.
    Hoewel – ik zou er mijn kopie nog eens bij moeten nemen, want ik herinner me dat tenenkrullend Nederlands niet in de versie die op mevrouws nachtkastje ligt (en waar ik het eerste hoofdstuk van heb gelezen): wie weet is er door het grote succes er toch een nieuwe – minder Hollandse – vertaling verschenen?
    Dat doet me er trouwens aan denken… Onlangs hoorde ik een Nederlander over een gekunsteld samenraapsel van gedroogde bloemen de opmerking maken “Jezus kriebel, wat is me dat crea zeg”.
    Wie er daarna nog van overtuigd kan blijven dat Vlaanderen en Nederland moeten samengaan, dwaalt.
    (Vrij naar GB Shaw:) Belgium and The Netherlands are two countries separated by a common language.

    Reply
  2. Tja, in Nederland konden we zo goed Joden aangeven in de oorlog dat ze daarna Mein Kampf maar verboden hebben. Fout, saai en vreselijk slecht geschreven boek overigens. En alleen te vinden in Belgiรซ. Waar het dan de vreselijke vertaling ‘Mijn Kamp’ heeft gekregen. Toegegeven, het Nederlandse ‘Schuld en Boete’ heb ik ook nooit begrepen…

    Reply

Leave a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.