Nonkel Domien & het einde van Six Feet Under

Gisteren met veel plezier én een ferme krop in de keel naar de laatste afleveringen van “Six Feet Under” gekeken. In het echte leven ben ik minder emotioneel en met de dood heb ik nog niet veel te maken gehad, maar toon me een sterk verhaal in sfeervolle beelden met wat mooie muziek eronder en ge hebt me bijna aan het blèten:

Six Feet Under Final Soundtrack - YouTube.mp4

Ik had de nacht ervoor nog over m’n overleden Nonkel Domien gedroomd, over de grootnonkel zoals ik hem in 1995 de laatste keer gezien heb. Tante Bertha was al een paar jaar overleden en met haar was ook de ziel uit hun Brussels appartement verdwenen. Nonkel Domien was zonder z’n vrouw een zielige, kinderloze misantroop geworden. In m’n droom ging ik regelmatig bij hem langs, maar in de realiteit ben ik na die ene keer -hij gaf me 500 frank en vertelde later tegen familie dat ik alleen voor het geld kwam- niet meer terug geweest.
We worden geboren, we sterven en ergens tussendoor proberen we -zoals de ratten, maar daar maken ze geen mooie series over- wanhopig iets na te laten. Kinderen, misschien, of iets “hogers” als sublimatie van die reproductie-drift. Nonkel Domien noemde zichzelf “Dokter in de Haarkunde” en schreef een boek over de coiffeurs-stiel dat nooit gepubliceerd werd. En dan?