I Am A Cyclist, And I Am Here To Fuck You Up

I Am A Cyclist, And I Am Here To Fuck You Up

It is morning. You are slow-rolling off the exit ramp, nearing the end of the long-ass commute from your suburban enclave. You have seen the rise of the city grow larger and larger in your windshield as you crawled through sixteen miles of bumper-to-bumper traffic. You foolishly believed that, now that you are in the city, your hellish morning drive is coming to an end.
Just then! I emerge from nowhere to whirr past you at twenty-two fucking miles per hour, passing twelve carlengths to the stoplight that has kept you prisoner for three cycles of green-yellow-red. The second the light says go, I am GOING, flying, leaving your sensible, American, normal vehicle in my dust.

Vouwfiets-dilemma’s 2015

Na 5 jaar vouwfietsen, naar schatting 23.000 km en 3 nieuwe stuurscharnieren (!) heb ik mijn Dahon Vitesse D7HG dan toch vervangen. Ik heb getwijfeld of ik dan toch voor Brompton zou gaan, maar zelfs het basismodel kost bijna dubbel zoveel en rekening houdend met de opties die ik zou moeten bijbetalen, mijn fietskilometers, het terrein (Brussel is veeleisend voor fiets en berijder) en mijn … slijtige rijstijl, zie ik me die extra investering daar absoluut niet uithalen.
Oud (2010) en nieuw (2015) nog even samen
Een nieuwe Dahon Vitesse D7HG dus (en ja, opnieuw met die Shimano Nexus 7-speed internal hub, wie zou er nu om god nog met een derailleur willen rondrijden?), maar daar stopte het twijfelen niet; meer dan 20% goedkoper (!) online kopen, of voor de fietsenmaker om de hoek kiezen. Het is de fietsenmaker geworden; voor reparaties onder garantie (stuurscharnieren, bijvoorbeeld) moet je bij de online winkel de fiets opsturen en ben je hem al gauw enkele weken kwijt. En voor gewone reparaties ben ik daar de afgelopen 5 jaar (en daarvoor, met mijn andere fietsen) ondanks de drukte altijd snel, goed en goedkoop geholpen. Nee, die 20% investering in de beste service-na-verkoop (en in de lokale economie), die haal ik er dan wel weer uit.

Going Norway or the highway

So we went to Norway for our summer vacation this year. Beautiful country, lots of fjords and lots of waterfalls and lots of tunnels too (the longest one over 24km, the trip back over the mountains was all the more impressive).
Just one picture here (friends & family saw a lot more on FB), with me and my two lovely ladies at the Stegastein viewpoint:
stegastein_norway_holiday_2015

iBert droomt; schaf de NMBS af!

een niet zelfrijdende peseroEen mens moet durven dromen! Bert Van Wassenhove deed dat ook en in zijn “Laat ons een begin maken met de ontmanteling van de NMBS” stelt hij dan ook voor om treinen te vervangen door -zoals een innovatie-minnende entrepreneur betaamt- zelfrijdende busjes van Google, Apple, BMW of Tesla.
De kern van zijn betoog (mijn samenvatting, lees het artikel vooral zelf):

De NMBS kost te veel en de reizigers zijn ontevreden door vertragingen en andere problemen. De trein kan onze mobiliteitsproblemen dus blijkbaar niet oplossen. De spoorwegen zijn immers een concept uit de industriële revolutie, want we rijden al lang niet meer met z’n allen naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel. Vandaag zijn er andere revoluties aan de orde die een oplossing kunnen brengen; zelfrijdende busjes die zoals de Pesero’s in Mexico-city volledig vrije-marktgestuurd reizigers oppikken waar het meeste vraag is.

Ik schreef (een deel van) deze blogpost op de vroege dubbeldekker tussen Lokeren en Brussel. De bezetting: pakweg 1.000 pendelaars. We zijn vanzelfsprekend niet de enige trein die van/ naar Brussel rijdt; cijfers van 2013 geven een dagelijks gemiddelde van 180.000 instappende reizigers in de Brusselse stations en het merendeel daarvan (120.000?) zal er ongetwijfeld tijdens de piekuren moeten op- en op de terugweg weer uitstappen. Volgens andere cijfers telt Brussel in totaal 330.000 pendelaars, die dus met openbaar vervoer of de auto komen. Je moet geen doordachte transport-economische analyses maken om hieruit te besluiten dat een héél grote groep mensen nog steeds en masse “naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel” moet en dat er zonder de trein dan ook bijna de helft meer auto’s in en rond Brussel zouden rijden. De trein vervoert volgens de cijfers van statbel overigens jaar na jaar meer reizigers, met tussen 1997 en 2010 een stijging van 144 naar 224 miljoen reizigers. Dat kan tellen, als (significante bijdrage aan) het verlichten van het mobiliteitsprobleem? Het nadeel; net zoals het wegverkeer, is de trein tijdens de piekuren oververzadigd en dat zorgt inderdaad voor heel wat problemen.
Met die cijfers van de benodigde (piek-)capaciteit in het achterhoofd lijkt inzetten van al dan niet zelfrijdende Pesero’s dan ook een utopie; 120.000 mensen in Brussel afzetten/ oppikken, gerekend aan een capaciteit van pakweg 10 passagiers per busje, dat geeft al snel 12.000 extra busjes in en rond Brussel tijdens de ochtend- en avondpiek. Indien we, zoals Bert voorstelt, één trein-traject als test zouden vervangen door een vloot aan Pesero’s en dat toepassen op “mijn” lijn (Sint-Niklaas -> Brussel -> Kortrijk), dan zouden alleen al voor het deel-traject tot en met Brussel 100 busjes moeten rijden om de 1.000 pendelaars op het piekuur tot in de hoofdstad te krijgen. Ik weet niet wat U, maar ik zou de impact daarvan op de mobiliteit liever niet in de praktijk testen.
Maar het artikel van Bert is niet zonder verdienste; terwijl 100 pesero’s met die ex-treinreizigers van Sint-Niklaas, Lokeren en Dendermonde het fileprobleem alleen maar erger zouden maken, kunnen diezelfde 100 zelfrijdende busje ook 1000 personenwagens vervangen en dus voor aanzienlijk minder drukte op de weg zorgen. Dat zou nog eens een bijdrage aan de oplossing van het mobiliteitsprobleem zijn!
Blijft het probleem van grote groepen mensen die op ongeveer hetzelfde moment op ongeveer dezelfde plaats moeten zijn en daar komen we bij de droom die Bert al als realiteit ziet; wat als we inderdaad niet meer met z’n allen naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel zouden moeten komen? Want (nog) meer thuis, decentraal of lokaal werken is inderdaad de enige fundamentele oplossing voor de capaciteitsproblemen tijdens de piekuren van zowel de auto- als spoorwegen. Hoe kunnen we grote en kleinere bedrijven en hun werknemers daarvan overtuigen? Misschien is dat juist Bert zijn ultieme bedoeling; het probleem erger maken door de spoorwegen af te schaffen om zo een mentaliteitswijziging af te dwingen? Een sluwe dromer, die iBert!

Bijna met een zwaailicht op het hoofd

Na 5 jaar en 1 serieus ongeluk mijn fietsmuts op rust gesteld. De oude was versleten, mijn vrouwtje heeft het geld op de online toonbank neergeteld;
abus scraper, the orange version
De Abus Scraper, zoals gezien bij een collega in het fel orange. Ge kunt immers niet genoeg opvallen op de fiets. De pasvorm is veel beter dan die van m’n oude Giro Flak overigens.

Sad Musicians Make Better Music

While waiting for a meeting to begin, I perused the Spotify playlist of a colleague. One of the only names I recognized was Sia.
Aaaah Sia, … How I used to love her. Beautiful songs (both solo and with Zero 7) , wrought with pain, doubt, passion and a splash of quirkiness. Think “Soon we’ll be found” or “Destiny” and above all “Breathe me” (which also featured in the most impressive final of one of the most beautiful and slightly quirky TV shows ever), here in a live version in the KCRW studio’s in 2007;

Sia - Breathe Me (Live at KCRW 2007)

But I’m afraid the love affair is over, Sia confessed to being happy now and the song on the Spotify playlist was David Guetta’s rather horrible Titanium which Sia provided vocals for. And recent Sia-tracks like “Chandelier“,  “You’re Never Fully Dressed Without a Smile“, “You’ve changed” or these “7 Songs You Didn’t Know Were Written by Sia” don’t really move me either. I wish Sia all the happiness in the world, but I wish she was still sad. If only a tad.