I-dosing mag dan misschien de nieuwste hype, dreiging of hoax zijn, maar een intense muzikale roes heb ik als tiener toch ook dikwijls opgezocht. Het moet in maart of april 1986 begonnen zijn, toen ik op de radio voor het eerst “Taking the veil” hoorde. Ik kende David Sylvian nog niet, maar de donkere, poëtische sfeer van het nummer bleef wel hangen in mijn jonge licht-melancholische geest. Dat lag niet zozeer aan de tekst, maar wel aan de muziek; de fretless bass van Ian Maidman als hook, de open maar toch zeer strakke en droge percussie van Steve Jansen, de tweestemmige vocals en de gelaagde gitaren van Sylvian, Phil Palmer en de repetitief-knarsende Robert Fripp. Op de onnodig uitgesponnen 12inch klonk dat zo:
Een paar dagen later, ‘s avonds laat, hoorde ik hetzelfde nummer opnieuw op Radio21 en ik drukte snel tegelijkertijd op de “Record” en “Play”-knoppen van mijn Sharp radio-cassetterecorder. De presentatrice kondigde met warme stem af en ik had bijna op “Stop” gedrukt, toen ik hoorde dat er een ander nummer van Sylvian volgde. Het was een instrumentaal stuk, “Upon this Earth” geloof ik. En dus nam ik verder op en “Gone to Earth” passeerde volledig de revue, instrumentaal na vocaal, afgewisseld met de prachtige stem van de presentatrice, die duidelijk fan was.
Op het einde van de uitzending had ik de Radio21-editie van “Gone to Earth” quasi volledig op een cassette van 90 minuten staan. Ik kocht dat 2de solo-album van David Sylvian korte tijd daarna op vinyl en later ook op CD, maar op zoek naar hoger sferen en naar de verwondering van die eerste beluistering, heb ik die tape -dikwijls voor het slapengaan- grijs gedraaid. i-dosing avant-la-lettre dus, m’n vader maakte zich blijkbaar niet voor niets zorgen. De grote liefde voor al wat Sylvian maakt, is ondertussen een beetje weggeêbt, maar “Gone to Earth” blijft een indrukwekkende verzameling indringende songs en atmosferische instrumentale miniatuurtjes.
Soit, ik denk dat ik straks toch nog maar eens een dosis neem, for old time’s sake én omdat het nu echt cool is, natuurlijk.