Iedereen met een beetje gevoel voor goeie muziek moet verplicht de neus optrekken voor alles wat naar Neil Diamond ruikt. Dat is, denk ik, altijd zo geweest. Met disco en rock had Neil niets te maken, maar ook dichter bij huis leek hij nooit op veel steun te moeten rekenen: niet genoeg bloempjes voor de hippies, te eenvoudige woorden voor de singer-songwriters, te veel orkestratie voor de folkies misschien?
Maar ik ben 43, ik ben niet meer bezig met wat wel of niet cool is en ik kan toch niet meer volgen. Dus toen m’n 6-jarig dochterken een paar weken geleden thuiskwam van een middag spelen bij een vriendinnetje en out of the blue vol vrolijke overgave “Sweet Caroline” zong, was ik direct verkocht. “Sweet Caroline” is een pracht-song, ik word daar vrolijk van! U ook?
En indien ge het hier toch moeilijk mee zou hebben, wanneer ge echt goed luistert hoort ge misschien een echo van Leonard Cohen’s “So Long, Marianne” in het refrein. En Cohen, die moogt ge wel graag horen van uw geloof, toch?