Gelezen: “Als alles is gezegd” van Anne Griffin

Ge kent die Vlaamse naturalistische romans uit vervlogen tijden? Wel, dit zou daar een moderne Ierse variant op kunnen zijn;
Rijke, norse oude boer zit aan een toog in een chique hotel en kijkt -al drinkend- terug op zijn leven en de mensen die er niet meer zijn.
Vrolijk is “Als alles is gezegd” misschien niet, maar het is een wel sterk verhaal over liefde en de onmogelijkheid om die te uiten.

LYTE: change in YouTube API caching behavior

As mentioned earlier here, Google checks YouTube API usage and can cancel a project/ API key if there are no API requests for 90 days. Based on the fact that earlier post received more hits the last week and people asking on the WordPress support forum, I went back to the drawing board code editor and added logic for LYTE’s cached YouTube API responses to expire after 2 months, causing somewhat regular requests to YouTube which should keep Google happier with the API usage.
Obviously if you have page caching (which you should) this can have an impact as well, as a cached page will not result in LYTE “seeing” the request, so the cached YouTube data would not get refreshed even if older then 2 months. Then again having such aggressive page caching would likely cause other issues (nonces in forms becoming invalid and such), so I *think* the one month margin (results cached for 2 months whereas Google wants activity in 90 days) should suffice.
For those who don’t like the cache to expiry of if you want more or less then 2 months; I added  2 filters allowing you to tweak with a bit of code. Returning false to lyte_ytapi_check_cache will make LYTE function as before (no cache expiry) and the cache expiry threshold can be changed using the lyte_ytapi_cache_gracetime filter.
And like blogposts concerning LYTE, here’s a video to show it action: Yves Tumor with “Gospel for a New Century”. Weird stuff I admit (you have been warned), but good weird really …

Yves Tumor - Gospel For A New Century (Official Video)

Gelezen: “De Opwindvogelkronieken” van Haruki Murakami

Toen ik de laatste letter van de laatste pagina van “De Opwindvogelkronieken” had gelezen, vroeg ik me af wat ik nu eigenlijk gelezen had.
Toen Haruki Murakami begin 1992 als gastdocent in Princeton in de Verenigde Staten ging wonen, had de herdenking van 50 jaar Pearl Harbor net plaatsgevonden, was het land onder Bush Sr. in de eerste video-spelletjes oorlog met Irak verwikkeld en werd het 2de seizoen van Twin Peaks uitgezonden (waar de schrijver, zo bevestigde hij in het nawoord, elke dinsdagavond naar keek).
In die bijzondere context begon Murakami aan wat “De Opwindvogelkronieken” zou worden, een 3-delige roman van meer dan 800 pagina’s over een gewone man die eerst zijn kat en dan zijn vrouw moet zoeken in verschillende werkelijkheden/ dromen, die daarbij in contact komt met vreemde personages wiens verhalen raakvlakken vertonen met zijn leven en die zo hoofdrolspeler wordt in een strijd tussen goed en kwaad.
Wat ik nu eigenlijk precies heb gelezen weet ik nog steeds niet 100% zeker, maar dat het een (magisch-realistische) trip was staat buiten kijf. Zelfs de feitjes-mens in mij was tevreden, want ik had een hele kluif aan de hoofdstukken die over de Japanse bezetting van Mantsjoerije (China) en de oorlogen met China en de USSR in de jaren ’30 van de 20ste eeuw gingen.