Iedereen met een beetje gevoel voor goeie muziek moet verplicht de neus optrekken voor alles wat naar Neil Diamond ruikt. Dat is, denk ik, altijd zo geweest. Met disco en rock had Neil niets te maken, maar ook dichter bij huis leek hij nooit op veel steun te moeten rekenen: niet genoeg bloempjes voor de hippies, te eenvoudige woorden voor de singer-songwriters, te veel orkestratie voor de folkies misschien? Maar ik ben 43, ik ben niet meer bezig met wat wel of niet cool is en ik kan toch niet meer volgen. Dus toen m’n 6-jarig dochterken een paar weken geleden thuiskwam van een middag spelen bij een vriendinnetje en out of the blue vol vrolijke overgave “Sweet Caroline” zong, was ik direct verkocht. “Sweet Caroline” is een pracht-song, ik word daar vrolijk van! U ook?
Neil Diamond - Sweet Caroline - 45 RPM Original Mono Mix
En indien ge het hier toch moeilijk mee zou hebben, wanneer ge echt goed luistert hoort ge misschien een echo van Leonard Cohen’s “So Long, Marianne” in het refrein. En Cohen, die moogt ge wel graag horen van uw geloof, toch?
Naar zee geweest, een ijsje gekocht en een foto getrokken: Als die van Ola een foto-wedstrijd organiseren kunnen we zo meedoen. We vertellen er dan misschien beter niet bij dat ze die Cornetto twee happen later heeft weggesmeten?
Het is al weer een tijdje geleden dat ik hier nog eens stoefte met het schoonste, liefste en slimste dochterken ooit, maar dat is bij deze dan ook weer rechtgezet: En ja, het is toch al wreed schoon weer voor den tijd van het jaar geweest eh Meneer?
Stel dat ge een dochterken van 4 jaar zijt, zot van sprookjes en prinsessen en dat ge met papa en mama in Center Parcs in het buffet-restaurant zit. Ge hebt net snel-snel die frietjes met stoverij binnengespeeld, want ge weet dat ze zodadelijk een sprookje komen voorlezen. Van zodra het verhaal begint zit ge op de eerste rij met open mond te luisteren naar het sprookje van het Land van Miyo en het kleine draakje dat lavasteentjes nodig heeft om groot te kunnen worden. Als de Koning vraagt om die stenen te zoeken zijt ge dan ook de eerste die rechtspringt om mee te helpen, maar papa houdt u tegen omdat het daar buiten aan het regenen is en omdat er dringend nog een ijsje gegeten moet worden. Ge zijt daar niet echt blij mee, want ge moet per slot van rekening toch mee naar die lava zoeken voor dat lieve groene draakje. Maar papa in onvermurwbaar en ge gaat dan maar aan het soft-ijs, vooral omdat papa belooft dat de Koning en de Koningin straks toch nog terugkomen. Dus ge eet dat ijsje en ge speelt nog wat tot de Koning, de Koningin en de andere kindjes inderdaad terug zijn en dan zit ge alweer in opperste concentratie naar het vervolg te luisteren. Ge zijt blij, want er zijn drie lavastenen gevonden en het draakje kan dus eten en groeien. En dan de grote verrassing; iedereen krijgt een lavasteentje van de Koning! Ge staat al recht om uw cadeautje te gaan halen maar dan zegt de Koning dat hij dat in het zwarte zakje zal steken, dat de meeste kinderen al rond de nek hebben hangen. Ge zijt een beetje in paniek want ge hebt zo geen zwart zakje en net als ge uw papa en mama om hulp wilt vragen, komt uw papa om samen aan te schuiven. Papa vertelt de Koning en Koningin dat ge nog geen zakje hebt omdat ge niet mee naar buiten zijt gegaan en vraagt of ze er toch nog eentje hebben om zo’n lavasteentje in te doen. Maar de Koning zegt dat dat niet kan en alhoewel papa nog even tevergeefs aandringt stapt ge even later met triestig trillend onderlipje want zonder steentje terug naar mama. Mama ziet en hoort wat er gebeurd is en ze kijkt al boos in de richting van de Koning terwijl ze U in haar armen neemt om zelf aan te gaan schuiven. Maar ook tegen uw mama zeggen de Koning en Koningin dat ge geen zakje krijgt want dat er dan nog kindjes dat zouden komen vragen en dat ze dat echt niet kunnen maken. En dus loopt ge met z’n drieën, papa,mama en dochterken, kwaad weg en ge hoort Uw ouders zeggen dat ze begrijpen waarom Center Parcs geen reklame meer maakt met “a State of Happiness”. Want als kinderanimatie over regeltjes in plaats van over gelukkige kinderen gaat, dan loopt het een beetje fout met die happiness.
Mag ik U voorstellen; Gerard Goossens, geboren op donderdag 17 december:
Dat we ons gisteren geamuseerd hebben, m’n vrouwtjes en ik, een perfecte dag verlof met dank aan Chione! En straks mag Elise de marsepijnen wortel, die hier al weken op m’n bureau ligt te versuikeren, ook nog in die witte kop duwen. Ze zal content zijjn 🙂
Met de knapste vrouw op aard en het liefste dochterken van dit (en het ander) halfrond tijdens de mooiste maand ter wereld op vakantie naar Centerparcs Lommel, leuk dat dat is;
Ge ziet hier niet veel foto’s meer van het schoonste, liefste en slimste dochterken ooit, maar dat is allemaal de schuld van Facebook. (meer foto’s op Picasa). Gelukkig Twitter ik niet, anders zoudt ge hier -zoals op veel blogs- nog minder te lezen hebben 😉
Mijn dochterken kan goed verjaren en de 3 staat haar beeldig, toch? En mijn vrouwken kan als geen ander een verjaardagsfeestje in elkaar steken en dat ik trots ben vandaag 7 jaar met haar getrouwd te zijn! Ik zie mijn vrouwkes zo graag … En nog even over Elises magische 3; De La Soul haalde de mosterd blijkbaar bij een soort Schooltelevisie-project.