Dochterken pijn, papa gelukkig

elise poetstOns klein blinkend appelken heeft al 2 dagen wreed last van haar tandjes. Overdag trekt ze het nog redelijk, dan is er genoeg afleiding van de pijn, maar ‘s nachts wordt ze met een luide schreeuw wakker en dan huilt ze zich precies de longen uit het kleine lijfje. Ons ouderhart krimpt dan in elkaar, “laat ons nog even wachten, misschien valt ze terug in slaap” probeer ik nog en Veerle knikt ongelukkig-beteuterd van “ja”. Maar de tandjesduivels laten niet los en Elise haalt nog luider uit. “Ik zal maar gaan eh”, zeg ik recht springend en Veerle lijkt al een beetje opgelucht.
“Papa komt ze Liezeken” roep ik terwijl ik de trap in zeven haasten opren. “Papa komt je helpen eh lief dochterken” zeg ik terwijl ik de pijnstiller uit de badkamerkast gris en de kleine schat valt al een beetje stil, want ze hoort haar papa. Op haar kamertje gekomen pak ik haar vast en knuffel ik mijn nog nasniffend liefste dochterken en ze klemt zich stevig aan me vast. Ik praat zachtjes tegen haar, droog de traantjes, geef een pijnstiller, zing haar zachtjes wiegend rustig en leg haar wat later terug in haar bedje. Ze ziet er alleszins weer een beetje ontspannen uit en glimlacht vaagjes wanneer ik fluister dat ze maar moet roepen als ze terug pijn heeft en dat ik er dan direct terug zal staan.
Ik sluip terug naar beneden en stilletjes, een beetje pervers, hoop ik dat ze ons straks, in de veel te vroege ochtend, toch terug huilend bij zich roept. Want je de pijn wegnemen bij je hulpeloos dochterken en haar zachtjes kunnen troosten, dat is papa zijn, intens.

Elise belt …

Omdat ik nu eenmaal bij grote telco in Brussel werk, probeer ik het liefste dochterken van heel de wereld al een beetje vertrouwd te maken met de wonderen van mobiele communicatie. En niet voor het één of ander, maar ze zegt dus echt al ‘allo’ eh … 🙂

allo elise?telefoonstress voor beginners

Dochtervreugde

Gisteren verlengd weekend gespeeld en met dochterken naar het Bospark hier in Lokeren getrokken, bij de eendjes (die ik geslachtofferd heb voor de close-up hieronder, Elise at het brood sowieso ook liever zelf op) en naar de speeltuin.

elise en mamaelise en papa

Fietsen op de heide

We hebben met het gezinnetje (de mama en de papa, ons Lieze en labrador Lars) een verlengd weekend op de Veluwe achter de rug. Hoogtepunt van deze te korte vakantie: zondag met de auto naar Het Nationale Park De Hoge Veluwe en daar met z’n allen fietsen in de natuur; Veerle met Elise op een gratis witte fiets-met-kinderstoeltje, ik met een (betalende) bakfiets met Lars als passagier.

frank en larsveerle en lieze


Dat van die gratis witte fietsen was overigens een fantastisch idee van Luud Schimmelpennink, in 1965 één van de stichters van de Provo-beweging. Ze begonnen er in 1975 aan met 50 fietsen, nu staan er 1700 gratis ter beschikking van de bezoekers om over de in totaal 43 kilometer fietspad doorheen het 5500 hectare grote park te rijden!
Alleszins: een groot succes, gaan we zeker nog doen! En Veerles fiets staat ondertussen ook al bij de fietsenmaker voor een opknapbeurt en om een kinderstoeltje te laten monteren.

DJ Lieze (en dus niet: elise246)

Ons dochterken is nog (net) geen jaar en weigert nu al koppig om op de xyz246-kar te springen, maar ze zorgt ondertussen wel voor gesmaakt muzikaal entertainment!

dj lieze

In het echt zing ik niet zo vals, dat begrijpt ge wel. Eén en ander zal wel aan de goedkope Sony Handycam liggen 😉
Veel meer over ons blinkend appelken (inclusief een elise-blog) op http://e-lise.be.