Zet een piano in een station en je hoort vooral amuzikaal geklooi van een hoop balorige tieners. Tot één van hen echt begint te spelen (ik denk uit “The Piano”, beluister hieronder) en dan wordt iedereen stil. Kippenvel!
pendelen
blogposts op blog.futtta.be over mijn dagelijkse verplaatsingen (met de vouwfiets en trein) tussen eksaarde (lokeren) en brussel (noordstation en reyerslaan).
I Am A Cyclist, And I Am Here To Fuck You Up
I Am A Cyclist, And I Am Here To Fuck You Up
It is morning. You are slow-rolling off the exit ramp, nearing the end of the long-ass commute from your suburban enclave. You have seen the rise of the city grow larger and larger in your windshield as you crawled through sixteen miles of bumper-to-bumper traffic. You foolishly believed that, now that you are in the city, your hellish morning drive is coming to an end.
Just then! I emerge from nowhere to whirr past you at twenty-two fucking miles per hour, passing twelve carlengths to the stoplight that has kept you prisoner for three cycles of green-yellow-red. The second the light says go, I am GOING, flying, leaving your sensible, American, normal vehicle in my dust.
iBert droomt; schaf de NMBS af!
Een mens moet durven dromen! Bert Van Wassenhove deed dat ook en in zijn “Laat ons een begin maken met de ontmanteling van de NMBS” stelt hij dan ook voor om treinen te vervangen door -zoals een innovatie-minnende entrepreneur betaamt- zelfrijdende busjes van Google, Apple, BMW of Tesla.
De kern van zijn betoog (mijn samenvatting, lees het artikel vooral zelf):
De NMBS kost te veel en de reizigers zijn ontevreden door vertragingen en andere problemen. De trein kan onze mobiliteitsproblemen dus blijkbaar niet oplossen. De spoorwegen zijn immers een concept uit de industriële revolutie, want we rijden al lang niet meer met z’n allen naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel. Vandaag zijn er andere revoluties aan de orde die een oplossing kunnen brengen; zelfrijdende busjes die zoals de Pesero’s in Mexico-city volledig vrije-marktgestuurd reizigers oppikken waar het meeste vraag is.
Ik schreef (een deel van) deze blogpost op de vroege dubbeldekker tussen Lokeren en Brussel. De bezetting: pakweg 1.000 pendelaars. We zijn vanzelfsprekend niet de enige trein die van/ naar Brussel rijdt; cijfers van 2013 geven een dagelijks gemiddelde van 180.000 instappende reizigers in de Brusselse stations en het merendeel daarvan (120.000?) zal er ongetwijfeld tijdens de piekuren moeten op- en op de terugweg weer uitstappen. Volgens andere cijfers telt Brussel in totaal 330.000 pendelaars, die dus met openbaar vervoer of de auto komen. Je moet geen doordachte transport-economische analyses maken om hieruit te besluiten dat een héél grote groep mensen nog steeds en masse “naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel” moet en dat er zonder de trein dan ook bijna de helft meer auto’s in en rond Brussel zouden rijden. De trein vervoert volgens de cijfers van statbel overigens jaar na jaar meer reizigers, met tussen 1997 en 2010 een stijging van 144 naar 224 miljoen reizigers. Dat kan tellen, als (significante bijdrage aan) het verlichten van het mobiliteitsprobleem? Het nadeel; net zoals het wegverkeer, is de trein tijdens de piekuren oververzadigd en dat zorgt inderdaad voor heel wat problemen.
Met die cijfers van de benodigde (piek-)capaciteit in het achterhoofd lijkt inzetten van al dan niet zelfrijdende Pesero’s dan ook een utopie; 120.000 mensen in Brussel afzetten/ oppikken, gerekend aan een capaciteit van pakweg 10 passagiers per busje, dat geeft al snel 12.000 extra busjes in en rond Brussel tijdens de ochtend- en avondpiek. Indien we, zoals Bert voorstelt, één trein-traject als test zouden vervangen door een vloot aan Pesero’s en dat toepassen op “mijn” lijn (Sint-Niklaas -> Brussel -> Kortrijk), dan zouden alleen al voor het deel-traject tot en met Brussel 100 busjes moeten rijden om de 1.000 pendelaars op het piekuur tot in de hoofdstad te krijgen. Ik weet niet wat U, maar ik zou de impact daarvan op de mobiliteit liever niet in de praktijk testen.
Maar het artikel van Bert is niet zonder verdienste; terwijl 100 pesero’s met die ex-treinreizigers van Sint-Niklaas, Lokeren en Dendermonde het fileprobleem alleen maar erger zouden maken, kunnen diezelfde 100 zelfrijdende busje ook 1000 personenwagens vervangen en dus voor aanzienlijk minder drukte op de weg zorgen. Dat zou nog eens een bijdrage aan de oplossing van het mobiliteitsprobleem zijn!
Blijft het probleem van grote groepen mensen die op ongeveer hetzelfde moment op ongeveer dezelfde plaats moeten zijn en daar komen we bij de droom die Bert al als realiteit ziet; wat als we inderdaad niet meer met z’n allen naar één kantoorgebouw of fabriek naast een station in Brussel zouden moeten komen? Want (nog) meer thuis, decentraal of lokaal werken is inderdaad de enige fundamentele oplossing voor de capaciteitsproblemen tijdens de piekuren van zowel de auto- als spoorwegen. Hoe kunnen we grote en kleinere bedrijven en hun werknemers daarvan overtuigen? Misschien is dat juist Bert zijn ultieme bedoeling; het probleem erger maken door de spoorwegen af te schaffen om zo een mentaliteitswijziging af te dwingen? Een sluwe dromer, die iBert!
Bijna met een zwaailicht op het hoofd
Na 5 jaar en 1 serieus ongeluk mijn fietsmuts op rust gesteld. De oude was versleten, mijn vrouwtje heeft het geld op de online toonbank neergeteld;
De Abus Scraper, zoals gezien bij een collega in het fel orange. Ge kunt immers niet genoeg opvallen op de fiets. De pasvorm is veel beter dan die van m’n oude Giro Flak overigens.
De Geest van het Verleden in Evere
Elke ochtend (behalve op mijn thuiswerkdagen vanzelfsprekend) rij ik langs dit stukje herinnering;
De uitleg; ik werk op de grens tussen Schaarbeek, Haren en Evere. Van 1914 tot in de jaren ’50 was er in Haren/ Evere een luchthaven die later vervangen werd door Melsbroek en Zaventem. Wel, op die luchthaven is er lang geleden iets bijzonders gebeurd.
Op 28 Mei 1927, één week na zijn legendarische trans-Atlantische solo-vlucht, landde Charles Lindbergh met zijn Spirit of St-Louis op de luchthaven van Haren voor een grote menigte toeschouwers.
De dag erna ontmoette Lindbergh Koningin Elisabeth en Koning Albert, die hem het Ridderschap in de Leopoldsorde aanbood.
Op 30 Mei vertrok Lindbergh naar Londen, maar vloog eerst nog laag over de militaire begraafplaats van Waregem om daar bloemen over de Amerikaanse soldatengraven uit te strooien.
Er staat een hele reeks prachtige oude foto’s van Lindberghs bezoek aan België op past-to-present.com (waar je sommige foto’s ook kunt kopen) en op charleslindbergh.com kun je het logboek bekijken. Leuk toch, geschiedenis?
Goossens vs Beiersdorf: JEP veroordeelt Nivea-reclame in Metro
Ge herinnert U misschiens dat ik bij de JEP (Jury voor Ethische Praktijken inzake Reclame) klacht had ingediend tegen de Nivea Protect Stress-campagne op de voorkant van de Metro (waar Metro zich bij monde van Monique Raaffels zich overigens ook al voor had verontschuldigd)?
Wel, ik ontving net het volgende antwoord van de JEP (delen van tekst door mij in vet gezet):
De Jury is van mening dat de aandacht van de lezer van deze krant onmiddellijk getrokken en vastgehouden wordt door het “hoofdartikel” van de voorpagina, met als titel “Werken op het spoor: 1 trein op 2 wordt afgeschaft”, en dat het hierbij onvoldoende duidelijk is dat het in werkelijkheid gaat om een bericht dat deel uitmaakt van een reclame. Bovendien bevat het artikel zakelijke informatie die zogezegd van de officieel bevoegde instanties afkomstig is.
De Jury is derhalve van mening dat deze reclame door de gemiddelde consument zeker niet als reclame gepercipieerd wordt.
Het feit dat de adverteerder links onderaan in kleine letters het woord “advertentie” vermeldt en rechts onderaan in kleine letters verwijst naar het feit dat het om verzonnen nieuwsberichten gaat, doet hieraan naar het oordeel van de Jury geen afbreuk.
De Jury is derhalve van oordeel dat de reclame strijdig is met artikel 91, 11° van de Wet Marktpraktijken en artikel 9 van de ICC Code dat bepaalt dat, wanneer een reclameboodschap verschijnt in een medium dat ook nieuws of redactioneel materiaal bevat, ze ook direct herkenbaar moet worden voorgesteld als reclame.
De Jury is tevens van mening dat, zeker rekening houdend met de actuele context van het treinverkeer en de bekommernissen van treinreizigers en treinpersoneel, de reclame in kwestie niet getuigt van een behoorlijk maatschappelijk verantwoordelijkheidsbesef en meer bepaald ten onrechte inspeelt op angstgevoelens bij het voornamelijk uit pendelaars bestaande lezerspubliek van deze krant.
De Jury is derhalve van oordeel dat de reclame strijdig is met artikel 1, alinea 2 en artikel 4, alinea 2 van de ICC Code.
Niet dat deze veroordeling de mannen en vrouwen van Beiersdorf veel stress-zweet zal bezorgen;
Gelet op het voorgaande en op basis van voormelde bepalingen, heeft de Jury de adverteerder derhalve verzocht om deze reclame niet meer te verspreiden.
Maar aangezien Metro zich al had geëxcuseerd en nu ook de JEP Beiersdorf veroordeelt; misschien denken ze nu wel twee keer na voordat ze nog eens zo een fratsen uithalen?
Stress op de trein
Gisteren op de trein deze cover van Metro (het gratis krantje) gespot:
“Werken op het Spoor; 1 trein op 2 wordt afgeschaft” en die foto, daar hebben meer dan één treinreiziger bij gevloekt. Verscheidene mensen op de trein en op het werk reageerden inderdaad uitgesproken negatief. Want dat kan toch niet? Werken op het spoor, OK, maar 1 trein op 2 afschaffen, echt?
Nèt echt maar nee, niet echt dus. Want op pagina 3 stond opnieuw een Metro-logo en die was op die manier dus ook front. En voor wie héél goed keek, bengelde onderaan de eerste pagina de melding “advertentie”. De reclame ernaast vroeg of dit nieuws me stress bezorgde en verwees door naar de allerlaatste pagina waar Nivea me weer eens iets nieuws probeerde aan te smeren. Nivea Stress Protect? Nee dank U!
Maar wat moeten we nu met die negatieve gevoelens die de fake eerste pagina opriep? Wel, ik heb besloten om een klacht bij de JEP in te dienen. Want een advertentie die moedwillig de indruk wilt wekken redactionele content te zijn om negatieve gevoelens te creëren, dat stinkt. Geen Nivea Stress Protect die dat kan maskeren.
Blij met oude brol en een toetsenbord
Aangezien ook dit jaar blijkbaar enkel de brave kindjes speelgoed van Sinterklaas kregen, heb ik mezelf afgelopen weekend dan maar een cadeautje gekocht; een n135 netbook van Samsung. Een beetje tegen de tablet-stroom in, ik weet het, maar ik ben zo tekst-georiënteerd. Geef mij een toetsenbord en ge hoort mij niet meer. En dan is er de kwestie van de prijs natuurlijk. Een 5 maand oud netbookje voor nog geen 200 Euro (met dank aan koopjeszoeker.be), daar hebt ge niet veel tablet voor, toch?
Soit, zondagnamiddag thuisgekomen pakte ik blij verrast mijn cadeautje uit om dan 5 minuten schaapachtig naar Windows 7 Starter te kijken. 2 minuten hadden kunnen volstaan, maar Windows 7 op een netbook, echt snel is dat toch niet. Maar zo wist ik dat ik Ubuntu 10.10 Netbook Edition met een gerust hart kon installeren, die Windows zou ik niet missen. Over die installatie valt weinig spannends te vertellen, behalve misschien dat ik een beetje heb getwijfeld over de partitionering van de harde schijf. Uiteindelijk heb ik sda1 en sda2 laten staan, dat lijken de recovery-partities van Samsung (met oa de Windows 7 installatie-bestanden). Voor de rest: smooth sailing!
En op die manier zit ik nu op de trein met m’n netbookje (6 uur autonomie, geen schrik van vertragingen); stukje bloggen, m’n presentatie over website-performantie bijwerken, een eerste versie van een nieuwe WordPress-plugin (DoNotTrack) tweaken … Straks nog een mailtje naar Sinterklaas, beloven dat ik braaf zal zijn en of ik in Juli dan een HTC Desire Z (met toetsenbord) krijg.
Heulen met de vijand
Afgelopen zaterdag werd in “Interne keuken” op Radio1 de eeuwige discussie over auto versus minder auto nog eens opgerakeld. Niet dat ik geluisterd heb, ik was op dat moment mijn fietsketting aan het smeren of zo, maar deze tweet van ex-collega Jeroen Fossaert raasde wel voorbij in m’n Facebook-stream;
Radio 1 over ‘mijn auto mijn vrijheid’. Discussie nonsens zolang bvb BRU – Diegem sneller per wagen dan trein. (cc @filletk )
Zo’n uit z’n verband gerukte stelling zet me aan het denken natuurlijk. Bedoelt Jeroen dat het simpele feit, dat de auto op die route sneller is, elke discussie over minder auto dan ècht volledig overbodig maakt?
Maar de tijd van m’n grote gelijk heb ik enkele verjaardagen geleden al achter me gelaten en terwijl ik de druk in de banden van m’n vouwfiets nog eens controleerde, bedacht ik dat auto-liefhebbers eigenlijk de grootste pleitbezorgers van het openbaar vervoer zouden moeten zijn. Want meer pendelaars op de trein, dat is minder file voor de Jeroenen. Omgekeerd zouden treinreizigers dan kunnen ijveren voor meer auto; meer plaats om de benen te strekken en minder hoge piekuur-belasting van materieel en netwerk en dus minder vertragings-ellende.
Als iedereen zo pleitbezorger wordt voor “de andere”, zullen de wetten van vraag en aanhod op basis van al dat egoïstisch altruïsme de weegschaal in een quasi goddelijk evenwicht brengen! Of misschien verandert er zo weinig of niets, maar we nemen het dan wel voor elkaar op en dan hebben we ten minste dat warme gevoel van verbondenheid. Liefde is heulen met de vijand!
(voor wie het zich afvraagt; de treinrit Brussel (Noord) naar Diegem duurt 11 minuten)