Having (had) lazy eyes myself I cannot help but sympathize with this band of Aussie youngsters. And “Where is my Brain??” is some crazy psychedelic motorik-beat (with a fill) driven piece of geniousness.
OK, that might be somewhat of an exaggeration, but look & listen carefully headphones on and the volume turned to 11!
Last Sunday-evening while making the beds, listening to Charlotte Adigéry’s very enjoyable radioshow on Stubru, I heard “At last I Am Free”. Turns out Robert Wyatt actually covered this pretty uncharacteristic Chic-song, but I prefer his version:
Coming of age, de buitenwijken, New York, Noorwegen. Muziek, toneel, schilderkunst. De oorlog in Vietnam de oorlog die Coppola’s film over de oorlog in Vietnam was. Communisme, kapitalisme. Eenzaamheid, vervreemding, maar ook liefde.
1230 pagina’s en ik zou direct opnieuw beginnen (en ik ben stukken aan het herlezen), ondanks de soms zwaar op de hand liggende beschouwingen over toneel of schilderkunst (maar vooral de stukken over toneel zijn nu zoveel relevanter).
Wat een boek!
Voor de muziekfreaks; een YouTube playlist :
Phoebe Bridgers was everywhere this year; Better Oblivion Community Center with Conor Oberst, her cover of The Goo Goo Doll’s “Iris” with Maggie Rogers to celebrate Trump’s defeat, but most importantly her solo album with this impressive multi-faceted and deeply touching “I know the end”.
A song I Shazammed twice in the last couple of days when hearing it on PBB and which I’ve just now listened to 5 times already as it really is that intense, angry, chaotic, poetic and … well, good? The video is pretty great as well! Black Country, New Road – ‘Science Fair’
Een beetje John Irving-achtig (dat is een compliment), maar ik werd zelden meegesleept in het verhaal en daardoor waren die 572 pagina’s er misschien 100 of 200 te veel voor mij? Het feit dat Zadie Smith de Jehova’s Getuigen een kruisje liet dragen en over een “kerk” sprak hielpen ook niet, maar dat is uiteindelijk slechts een kleine ergernis van een ex-Getuige.
Rijke, norse oude boer zit aan een toog in een chique hotel en kijkt -al drinkend- terug op zijn leven en de mensen die er niet meer zijn.
Vrolijk is “Als alles is gezegd” misschien niet, maar het is een wel sterk verhaal over liefde en de onmogelijkheid om die te uiten.