Listen to the radio?

Mijn vrouw en ik, wij mijmeren ‘s avonds in bed graag gezellig over vroeger. Wij doen dat graag en het doet geen pijn, dus daar moet U verder echt geen probleem van maken. Alleszins, een paar dagen geleden hadden we het over de radio en dat we daar alle twee altijd zo graag naar geluisterd hebben. En hoe we erbij kwamen, weet ik niet meer, maar plots herinnerden we ons quasi tegelijkertijd dat vreemde signaal aan het einde van de fm-band, zo rond de 87Mhz. Een zichzelf herhalend elektronisch riedeltje dat aangaf dat je aan het einde van de wereld was gekomen en dat je belette ervan te vallen. Dat geheimzinnig geruststellende signaal is blijkbaar niet meer, we worden tegenwoordig verondersteld als vanzelf te merken wanneer het gedaan is. Maar weet iemand waar ik het over heb? Waar dat deuntje voor diende? En heeft iemand daar een digitale versie van, zodat mijn vrouw en ik daar des avonds, in bed, nog eens naar kunnen luisteren? Om te weten dat alles nog steeds volledig onder controle is en we ook nu niet over de rand van het einde van de wereld zullen vallen? Dank bij voorbaat!
In ruil krijgt U dit toepasselijke pareltje van Tom Robinson (en Peter Gabriël) cadeau. “Listen to the radio” en tegenwoordig ook een beetje naar YouTube;

Atmospherics: Listen To The Radio

Futtta vs. China: 1-0

Johan, een collega met loopbaanonderbreking, reist momenteel met Tine door China. Hun plannen:

“[Ze] nemen de transmongoolse express tot Beijing. Vandaar willen ze een poging doen om met de nieuwe spoorverbinding naar Lhasa in Tibet te sporen. Overland gaat het dan verder naar Nepal en India. Tot Mumbay. Dan het vliegtuig in en naar Land of the Ring country: Nieuw-Zeeland.”

Omdat zowel Johan als Tine ‘in de sector’ werken en leven, blogden ze over hun reis. In het begin nog enigszins terughoudend, Tine had immers een paar maanden bijzonder intensief geblogd voor het werk en was een beetje blog-moe. Maar na een tijdje waren ze echt goed op dreef met sterk verhalende posts inclusief dagvers Flickr- en Youtube-materiaal. Tot de grote Chinese (vuur-)Muur hun de toegang tot wordpress.com ontzegde tenminste. Omdat ik ondertussen verslaafd ben aan mijn “travel by proxy”, heb ik hen tijdelijk onderkomen op mijn serverken aangeboden. En aangezien de Chinezen blijkbaar oordelen dat futtta.be niet staatsgevaarlijk is, kunnen Johan en Tine hier inderdaad terug bloggen. Take it away Jojo(1)!


(1) Akkoord, dat is vergezocht: van Johan naar Jojo (hier op het werk noemen we hem alleszins niet zo) om via dat ene nietszeggende zinnetje uit te kunnen komen bij Malcolm McLarens versie van Madame Butterfly dat zich in Nagasaki afspeelt, Japan dus. Johan heet dus niet Jojo, hij en Tine gaan niet naar Japan en hij heeft daar -veronderstel ik toch- echt geen geisha-met-liefdeskind uit een vorig leven.
Maar ik vind dat ge U in een blogpost al eens moogt laten gaan, toch? 😉

Mijn vaders muziek: Neil Sedaka

De liefde voor muziek, die heb ik van mijn vader. Toen ik nog een klein futttaatje was, zongen we onder zijn begeleiding allemaal samen in de auto, over “de toren van zaltbommel” en “die kat kwam weer” en veel andere liedjes melodietjes uit de oude doos die ik al vergeten ben en Jan Theys is er niet meer om ons te helpen herinneren … En we gingen we naar de bibliotheek (of heette dat toen niet discotheek?) in Willebroek om LP’s met muziek van o.a. Händel en Mozart te ontlenen. Of we luisterden naar de 5de van Beethoven en dat moest natuurlijk luid staan.
Maar eind jaren ’50 begin jaren ’60, als tiener, was mijn vader nog niet gebeten door het klassieke muziek-virus en luisterde hij op zondagmiddag van 13 tot 14h vol overgave naar de “piraten” van Radio Luxemburg, “Your station of the stars”. Eén van de stars waarmee hij hoog opliep was Neil Sedaka. De verzamel-LP van die man was dan ook één van de niet-klassieke platen die we thuis grijs draaiden.
Vandaar 3 Sedaka-YouTubekes om het weekend swingend (weliswaar op een vreemde jaren ’50 teenybobber manier) mee in te zetten:

  • Oh Carol” schreef Neil als 19-jarige snotneus voor ex-sweetheart Carol King, die prompt antwoorde met “Oh Neil”. Het kwam nooit meer goed, maar Neil heeft het ondanks de dramatische voorspelling (“Cause if you leave me, I will surely die”) overleefd; hij treedt nu, bijna 50 jaar later, nog altijd op!

  • Of “Breaking up is hard to do” ook over Carole King gaat, is niet gedocumenteerd, maar de man leek alleszins stevig vast te zitten in de tienerromantiek (hij was 22 toen hij dit nummer schreef) …
Breakin' Up Is Hard To Do - Neil Sedaka

  • En dit is volgens mij zijn beste nummer, “One way ticket“, hier in een minder sterke want te vrolijke live-versie, maar het donkerder origineel (met een fantastische minimalistische banjo-solo) heb ik niet direct op YouTube gevonden:

Het grote Gilles Peterson eerbetoon deel 2

Je hebt zo van die radiomomenten die in het koppeke blijven hangen, zo ook de Worldwide waar ik het vorige vrijdag al over had. In die aflevering van 30 augustus (op Stubru uitgezonden op 2 9 september) zaten oa ook ‘onze’ Zap Mama, Seun Kuti (zoon van) en The Eternals Jimi Tenor (“Tuesday” “Too Many People (Do the Wrong Thing)”, bijzonder maf nummer, niks van terug te vinden op zijn site), maar ook nobele onbekenden als Tawiah (luister naar het prachtige “Every step” op haar MySpace) en Larry Heard met “You Rock Me”.
Van 2 earcatchers vond ik een YouTube-ken, bij deze:
CRS (ofte de nieuwe supergroep van Lupe Fiasco, Kanye West en Pharrell Williams), “US placers”, met een fantastische Thom Yorke-van-Radiohead-sample:

CRS - Us Placers

en Little Dragon (nieuwe groep van Yukimi Nagano, ook gast-zangeres bij Koop) met het herfstig-intimistische goudklompje “Twice”:
Little Dragon - Twice

<edit> Het is ongelofelijk teleurstellend hoe in de comments op “US Placers” rap- en Radiohead-fanboys elkaar in de haren vliegen over hoe fantastisch hun idool wel is en hoe slecht en onbetekenend de andere. Met oogkleppen op zie je nu eenmaal minder. Het is juist de kracht van GP’s Worldwide (en van bv. de programmatie op KCRW, een ander muzikaal fenomeen voor mij) dat die niet bij 1 stijl of bij 1 format blijven plakken.

Futtta’s vrijdagse dansplaat: Roland Appel – Dark Soldier

roland appelAfgelopen zondag is Stubru na een te lange zomer terug begonnen met het uitzenden van Gilles Peterson’s Worldwide. Ik heb de mp3 van die show hier op mijn desktop staan en ik kan U verzekeren, ik heb direct weer bijzonder opwindende muziek gehoord!
Het meest in het hoofd blijven hangen; Roland Appel met “Dark Soldier”, uit op Sonar.
Het is bijna weekend, dus luister maar even naar onderstaande mp3 om alvast een beetje in de mood te komen:
[audio:http://media.sonarkollektiv.com:8000/sonark/DE-P96-07-00098.mp3]

September’s here again

Het is september en dan ben ik altijd een beetje vrolijk. Of nee, wacht … niet vrolijk, maar tevreden. Dat heeft geen duidelijke oorzaak en ik kan U dat dan ook niet leren, sorry. Maar het is wel een aangenaam gevoel, septemberigheid, dat begrijpt U wel.
September is weten dat de zomer bijna voorbij is en genieten van die laatste zonne-spartelingen èn van het eerste vallende blad. Dat is zien dat de schoolvakantie gedaan is, dat het klein grut met de boekentas in de hand en soms ook met de moed in de schoenen de schoolpoort opnieuw door moet. En terugdenken hoe dat bij mij was. Dat is luisteren naar muziek met een mespuntje melancholie. Niet zwaarmoedig, nee, het is immers nog geen November. September, dat is bedenken dat ik nog maar eens een dichtbundel moet openslaan. Dat is op een werkdag gewoon buitenwandelen om ergens op een bankje in het park of in de velden te gaan zitten.
September, dat is … “September” van oude liefde David Sylvian, hier op Youtube:

September

Luistert U ook naar september-muziek?

“(You’ve got to) dance little futtta”

Het is bijna weekend, dus voor uw persoonlijk party-plezier krijgt ge hier 3 ongelofelijk sterke dancetracks in de maag gesplitst. Ze zijn alle drie van eind jaren ’80, toen techno en house nog nieuwe en grensverleggende muziekgenres waren:

  • Humanoid, “Stakker Humanoid” uit 1988 (fuck man, da’s dus bijna 20 jaar oud!!!):

  • Eén jaar later: Lil Louis, “French Kiss” (deze clip is nooit uitgebracht, de platenmaatschappij had het “moeilijk” met de symboliek van enkele beelden):
lil louis "french Kiss" Version 1

  • En in 1990 tenslotte bracht 808 State “Pacific (state)”, een acid house classic, uit:

Er is valt natuurlijk heel wat meer te swingen op YouTube, maar ik wil jullie dat allemaal niet zo maar embedded in de maag splitsen. Hieronder nog dus nog snel een paar linkjes voor wie verder het weekend in wilt dansen:

Internet-zonderling van het moment: Tay Zonday

Het internet brengt het beste en het slechtste in de mens boven, besloten mijn vrouw en ik met een boutade toen we de zoektermen waarmee mensen op mijn blog komen (“scatologie” en “urinoir” blijven hoog scoren) bekeken.
Of Tay Zonday tot het beste dan wel het slechtste moet gerekend worden, moogt ge zelf beslissen, maar met Chocolate Rain heeft de jongeman wel een dikke YouTube-hit te pakken. Zonday, die overigens vaagweg wel iets van de jonge Malcolm X heeft, wordt alleszins flink gecoverd en geremixt op YouTube. Ik verkies deze sterke mashup met “Talk Show Host” van Radiohead (ook gekend van de soundtrack van Baz Luhrmann’s “Romeo and Juliet”):

Chocolate Rain / Radiohead Mashup

Enjoy! 🙂

Underworld: born silly?

Een carrière in de muziek kan grillig zijn, dat bewijst het duo achter Underworld al sinds de jaren ’80. In 1983 scoorden Karl Hyde en Rick Smith immers al een eerste hitje. Underworld heette toen wel nog Freur, de single “Doot-doot”. Kijk (en huiver) maar even naar dit tubeken:

Freur - Doot Doot

Gelukkig stopte Freur er in 1986 mee; de Thompson Twins en A Flock of Seagulls hielden wel vol en kijk wat daar van gekomen is. Hyde, Smith en 2 andere Freur-groepsleden brachten 2 jaar later een eerste CD als Underworld (nu gemeenzaam Underworld mk1 genoemd) uit. Hun grootste hit in die incarnatie: “Underneath the Radar”. Opnieuw even meegenieten op YouTube om te merken dat er buiten de naam (en de Midge Ure-styling van Hyde) eigenlijk niet zoveel veranderd was:

Underworld zoals wij ze nu kennen, ontstond in 1991 wanneer de toen 20-jarige DJ Darren Emerson bij de groep kwam en sterke techno- en drum&bass-invloeden meebracht. Hun eerste album als Underworld (versie 2.0), “dubnobasswithmyheadman”, kwam in 1993 uit. De grote doorbraak kwam er in 1996, toen “Born Slippy” (een remix van een nummer uit de eerste CD) één van de meest opvallende nummers op de soundtrack van de cult-film Trainspotting was. De 5 daaropvolgende jaren volgden nog 3 albums en een handvol sterke singles (o.a. Pearl’s Girl, Jumbo, Push Upstairs en King of Snake). Emerson verliet de groep in 2001, waardoor Underworld nu aan versie 3 zit, maar oude knarren Hyde (nu 50) en Smith (toch ook al 48) kunnen het blijkbaar ook zonder Emerson, getuige het mooie “2 Months off” uit 2002:
Underworld - Two Months Off

In oktober mogen we blijkbaar een nieuwe single (“Crocodile”) en CD (“Oblivion with Bells”) verwachten. Maar of we daar met onze oude botten nog voor uit onze zetel gaan komen om houterig te shaken?

So far, this is disco (over Radiohead, Talk Talk en deep house)!

exit music coverRadiohead is voor mij één van de grootste groepen van pakweg de laatste 20 jaar, “Kid A” is een meesterwerk en “Everything in its right place” (“so far, this is disco” zegt Yorke grijnzend) een magistrale opener.
Osunlade, Amerikaanse deep house DJ, producer en muzikant, coverde samen met r&b zanger Eric Roberson “Everything” voor de Radiohead-tribute “Exit music”. Even donker, even dansbaar maar vreemd genoeg naar het midden van het nummer toe met een sterk Braziliaans ritme. Deze zeer geslaagde versie kunt U volledig beluisteren (om de 15 seconden ofzo wel op ‘play’ klikken) en kopen op de online shop van Bleep. Op “Exit Music” staan overigens nog een paar sterke covers, oa. van The Randy Watson Experience (Morning Bell), Mark Ronson (Just) en Meshell NDegeocello (The National Anthem).
Hieronder ook een tubeken met een behoorlijk afwijkende live-versie van Osunlade’s Everything. Het geluid trekt eigenlijk op niet veel (filmen met uw GSM moest verboden worden), de bassen komen veel te sterk door, maar het blijft de moeite …

Osunlade Live - Aquabooty WMC 2007

En ooit moet ik het hier dus ook nog eens hebben over de parallellen tussen Radiohead en Talk Talk, maar dat zal dus voor een andere keer zijn … Maar net in een comment op Youtube wel het gerucht gelezen als zou Mark Hollis terug goesting hebben om muziek te maken, als alles goed loopt zou er in 2009 een nieuwe CD komen!?