Muziek

Net op Eraserhead gelezen over de door Jan De Smet geplande ukelele-invasie op het Dzjem Festival op 7 augustus in Antwerpen. Uke-watte? Erwel, Ukelele’s zijn 4-snarige mini-gitaartjes uit Hawaï. Dat klinkt wat knuddig en laat ons eerlijk zijn, dat ziet er eigenlijk ook wel een beetje zo uit. Laat U echter vooral niet misleiden, een dikke Hawaïaan en zijn ukele (ofte Israel Kamakawiwo’ole met zijn medley van “What a Wonderful World” en “Over the Rainbow“) kunnen heel wat gevoelens losmaken in mijn vrouwelijke onderbewustzijn.
Maar omdat ik ervan uit ga dat de meeste van mijn (mannelijke) lezers niet zo “in touch” met hun vrouwelijke kant zijn, zet ik even een ander plaatje op, van Jake Shimabukuro. Jake Shimadingske is een Hawaïaan die ongelofelijke dingen doet met de ukele, kijk even mee op dit YouTubeke naar zijn live cover van “While my guitar gently weeps”, gewoon ergens in een café opgenomen. On-ge-lo-fe-lijk!

Er wordt vanaf nu dus nooit meer gelachen met de ukelele! Begrepen?! En ga nu voor straf op zoek naar andere wonderbaarlijke ukelele-deuntjes op YouTube. Het stikt er van, echt!

Stubru draait “La Route”, de nieuwe single (bestaat dat nog, singles?) van Vive La Fête, regelmatig en elke keer begin ik als vanzelf mee te … hummen. “La Route” op Youtube;

Maar mijn tekst gaat vreemd genoeg een beetje anders, ik neurie “Drink the elix-ir, elex-iiiiii-i-i-i-i-ir, drink the elixir” …
En kijk (naar onderstaand youtubeken), er bestaat zelfs een liedje met die tekst, het heet “Drink the Elixir” van Salad en het is alweer 12 jaar oud! En luister, ik vind dat dat eigenlijk best wel veel op dat verse plaatje van Vive La Fête lijkt, U?

Het is Pinkstermaandag en we liggen collectief uit te slapen (in onze nest te stinken, zou mijn vader zeggen), want de boog moet niet altijd gespannen staan, nietwaar?
Zo een hoogdag op een maandag, dat doet het maandagochtendgevoel misschien wel irrelevant lijken, maar niets is minder waar. Maandag is maandag and say it with me, “we don’t like mondays”. Zijn we mee? Is iedereen het hiermee eens?
OK, dan kan ik jullie nu deze verrrry campy opkikker in de maag splitsen;

“I say a little prayer for you”, geschreven door de fan-tas-ti-sche Burt Bacharach, uit het hoopvol lichtvoetige “My best friend’s wedding“.
(Met dank aan Idool 2007 finaliste Esther die dit nummertje afgelopen vrijdag zong. Ze deed dat behoorrrrlijk, maar ik miste het singalong gevoel, het handengeklap, nonkel bariton, de zingende tweelingtantes en vooral de mensen die op de achtergrond mee staan te zwaaien met hun gigantische kreeftenhandschoenen)

In navolging van Eskimokaka’s oldschool hiphop tubekes (en ook Crahan doet mee, wie volgt?), het fantastische “My definition of a boombastic jazz style” van de Dream Warriors, met meer dan een klein stuksken Quincy Jones (Soul Bossa Nova uit 1962!).

Het origineel klinkt ongeveer zoals het Nederlandse straatorkest Toos! het hier brengt:

Toos! swong, als ik me niet vergis, ook al op de Gentse Feesten in de Belfortstraat een jaar of 3 jaar geleden. Van mij mogen ze nog terugkomen, die Ollanders! 😉