Voor mijn vrouw en voor Pieter en omdat de producer/ mixer van dit nummer de man achter Puretone was; “Everybody’s free to wear sunscreen” van Baz Luhrman. Now dance!
Cultuur
blogposts op blog.futtta.be over cultuur (muziek en film, misschien af en toe ook eens literatuur, ooit)
Totally addicted to bass
Van Jaco’s bassline is het maar een klein eindje e-wandelen naar een stevig en hitgevoelig stukje drum&bass uit 1998: Puretone‘s Addicted to Bass. Enjoy!
Jaco’s bassline shooting down my spine
Van Joni naar Jaco Pastorius (Jaco speelde oa. bass op studio- en live-albums van Joni eind jaren ’70, maar ook bij Weather Report, Herbie Hancock en jeugdvriend Pat Metheny). Jaco was King of (fretless electrical) Bass, was ongelofelijk getalenteerd en had tonnen branie. Hij stierf na een banaal café-gevecht in 1987 ofzo, hij was 35.
Vergeef hem de witte broek en de haarband, het was immers 1979. Let liever op wat de man hier solo op bas (en sampler) presteert!
En volgende keer van Jaco naar …?
Meezinger
Ik ben zelden echt enthousiast over wat (aspirant-)Idolen wereldwijd brengen; ondanks het feit dat er altijd wel zijn die een mooi deuntje kunnen placeren, zie je weinig nieuws, laat staan spannends. Maar deze gast in Idool Frankrijk . . .
Nine Horses
Altijd al graag naar David Sylvian geluisterd, maar de laatste jaren was de aandacht flink verslapt omdat ik dat van de recentere muziekaal-religieuze exploten van Sylvian ook vond (dat verslappen, bedoel ik). Maar ‘Nine Horses’, een groep rond David Sylvian, Steve Jansen en Burnt Friedman (Duitse electro muzikant en producer), doet de oude liefde heropflakkeren. Meer op http://www.ninehorses.com/ en in de video hieronder.
Max en The Art of ..
Gister met mijn vrouwtje naar “Taken” gekeken en we hebben ons blind gestaard op het personage Dr. Wakeman, een vreemde, hyperkinetische figuur die met kinderlijk edoch dodelijk enthousiasme meespeurt naar de “bezoekers”. Waar kende ik die man ook weer van? Hij deed ons aan Jim Carey denken, eigenlijk, een even rubberen smoelwerk, maar we kwamen er niet uit. Het hondstrouwe Google bracht gelukkig soelaas; Dr. Wakeman wordt gespeeld door Matt Frewer. En Matt Frewer, die kennen we ook als .. Max Headroom!
Ik was ‘in den tijd’ ongelofelijke fan van The Art of Noise. De groep was zijn tijd ver vooruit. Allmusic.com omschrijft hen als volgt:
Art of Noise, a techno-pop group whose music was an amalgam of studio gimmickry, tape splicing, and synthesized beats. The Art of Noise took material from a variety of sources: hip-hop, rock, jazz, R&B, traditional pop, found sounds, and noise all worked their way into the group’s distinctly postmodern soundscapes.
Naast het obligate “Moments in Love” kon ik ook uren luisteren naar hun hele debuut-LP “(Who’s Afraid Of?) The Art of Noise!”. Wie mij die op CD kan bezorgen, mag dan ook op mijn eeuwigdurende dankbaarheid rekenen!
muziek, commercie en internet
Het zijn moeilijke tijden, volgens de muziekindustrie. Er gaan miljarden verloren door filesharing van mp3-bestanden. U en ik zijn ordinaire pikkedieven en we kunnen beter schrik hebben, want één dezer worden we gepakt en gestraft!
Maar is er niet meer aan de hand dan de muziekindustrie ons wilt laten geloven? Want dat de downloaders (maar vooral diegenen die op kleine of grotere schaal zelf illegale cd’s aanmaken en verkopen) een negatieve invloed hebben op de verkoop, dat wil ik best geloven. Maar daarnaast dan? Zijn er geen andere factoren?
Een creatieve poging;
- het is crisis, luxe-bestedingen lijden daar nu eenmaal als eerste onder.
- dat het minder goed gaat dan 10 jaar geleden is niet meer dan logisch; de vervangings-aankopen (het kopen van muziek op CD ter vervanging van dezelfde LP) die de industrie ongelofelijk veel hebben opgebracht, zijn gestopt.
- jongeren (een belangrijk doelpubliek van de muziekmarketeers) kicken tegenwoordig niet meer (enkel) op muziek, maar evengoed (of meer?) op gsm’s, dvd’s, computers, game-consoles, spelletjes voor die consoles, .. De strijd om de portomonnee van de jonge gasten is dan ook bijzonder hard.
- de traditionele distributiemethodes die de muziekindustrie nog steeds zo graag gebruikt, voldoen niet meer aan de behoeften van een groot deel van het doelpubliek. het succes van apple’s iTunes toont dat het wel degelijk anders kan.
- muziek is (net onder invloed van de marketeers van de industrie) veel meer een wegwerpartikel/ consumptiegoed geworden. de niet tastbare meerwaarde van een CD is daardoor gedaald. de aankoop en de eerste luisterbeurt van een LP was vroeger een bijna heilige aangelegenheid, het verdwijnen van het vinyl was misschien zelfs de eerste stap in de teloorgang van de industrie, eerst nog gecamoufleerd door de hiervoor al genoemde vervangings-aankopen..
Conclusie; er is waarschijnlijk echt wel heel wat meer aan de hand dan het vermaledijde downloadgedrag van de gemiddelde Clouseau-fan. Laat de muziek-marketeers misschien iets verder kijken dan hun neus lang is. Een bedrijfstak die zich op tijd en stond niet volledig kan heruitvinden, is tot mislukken gedoemd. Alle gedreig ten spijt..