Terwijl onze vers verkozen politici al een tijdje kibbelen over wie het land op welk niveau zal mogen bestieren, zien sommigen hun droomscenario voor een volledige scheiding sneller en sneller werkelijkheid worden. Als het ooit zover komt, dan wordt elke sportmanifestatie een beetje een Vlaamse wielerklassieker. Want in plaats van onze ietwat saaie Belgische driekleur zullen we dan overal de opmerkelijk oubollige Vlaamse Leeuw zien wapperen. In heel de wereld zijn er immers niet veel landen die zo uitpakken met middeleeuwse heraldiek. We bevinden ons dan bijvoorbeeld in het gezelschap van grootmachten als Egypte, Mexico, Moldavië en Zambia, die iets met een adelaar blijken te hebben. Montenegro en Albanië zetten zelfs een tweekoppig exemplaar in. Dat moet best angstaanjagend geweest zijn, heel lang geleden, net als de draak van Bhutan overigens. En tenslotte misschien nog een eervolle vermelding voor Sri Lanka , want die gooien ook een leeuw in de strijd. Wie zou twijfelen aan de bedoelingen van onze Vlaamse Leeuw; de laatste strofe van ons volkslied geeft een goede indicatie. En in de heraldiek is hij eerder rampant (stijgerend) dan grimpant (klimmend), maar hij is vooral armé (gewapend), met die scherpe bloedrode klauwen. We zullen, eenmaal de Vlaamse onafhankelijkheid een feit is, dan ook van niemand nog schrik moeten hebben. Onze rood-geklauwde, bloeddorstig brullende Vlaamse Leeuw lacht met uw adelaar, om van uw vrolijk kakelende haan nog maar te zwijgen!
Iemand toevallig ideeën voor een moderner Vlaamse vlag?
Een vriend van me heeft een verhaaltje-voor-het-slapengaan geschreven, vandaar uitzonderlijk een post met enkel en alleen een link naar zijn tekstje, dat begint met;
Zit je warm in je bedje? Heb je je knuffelbeer bij je? Dan vertel ik je nog een verhaaltje! Vanavond vertel ik je een echt gebeurd verhaaltje over het eerste leerjaar van een schooltje hier niet zo ver vandaan. Vroeger was er maar 1 klasje, maar nu zijn er kindjes in 1a en in 1b, net zoals in jouw school.
“[…] de Belgische regeering [die] de bewerker van [is het feit dat er] in geheel Europa geen volk te vinden is dat zoo laag staat onder geestelijk en zedelijk opzicht als het Vlaamse.”
Op de pagina’s die volgen vergelijkt Severus de toestand in Vlaanderen en Wallonië aan de hand van heel wat cijfermateriaal. Dat Vlaanderen er volgens die gegevens in vergelijking met Franstalig België niet goed van af komt, spreekt voor zich. Het valt wel op dat de vergelijking nu eens regionaal, dan weer provinciaal en soms ook lokaal gemaakt worden. De cijfers lijken dan ook met de hand geselecteerd, met als enige doel om een stelling te onderbouwen. Wat waren Severus bronnen? Die staan niet vermeld. Maar of al de nummertjes zelf wel kloppen? Geen idee, dat is zonder bronvermelding en toegang tot heel wat cijfergegevens over België in het begin van de 20ste eeuw niet eenvoudig te verifiëren. Feit is dat “Waarom” propaganda is, geen wetenschappelijk onderzoek. Historische context Maar misschien kan de historische context ons iets leren? “Waarom” werd uitgegeven in de Lente van 1918 (cfr. voorpagina). Enkele belangrijke data om de tijdsgeest te schetsen:
op 24 oktober 1916 heropent de Duitse bezetter de Gentse universiteit, met Nederlands als voertaal
op 4 februari 1917 wordt de “Raad van Vlaanderen” opgericht door extremere (Jong Vlaanderen) en gematigder activisten (de zgn. unionisten).
op 3 maart 1917 onderhandelt de “Raad van Vlaanderen” met de Duitse bezetter over onafhankelijkheid voor Vlaanderen.
op 21 maart 1917 voert de Duitse bezetter de bestuurlijke scheiding van Vlaanderen en Wallonië in
Op 5 januari 1918 stelt de Raad van Vlaanderen uit haar midden een “Commissie van Gevolmachtigden” samen die de rol van Vlaamse regering op zich neemt.
Begin 1918 wordt de 1ste Raad van Vlaanderen op vraag van de Duitse bezetter ontbonden en worden er verkiezingen uitgeschreven voor samenstelling van het orgaan. Aan die verkiezingen (januari tot maart 1918) doen nemen slechts 50.000 kiezers deel.
op 25 juli 1918 wordt de Raad van Vlaanderen en de jonge Vlaamse Staat opgeheven door de Duitse bezetter
op 11 november 1918 capituleert Duitsland en is de bezetting afgelopen
De datering van het pamflet van Severus impliceert dus dat het werd uitgegeven tijdens de periode van Vlaamse “onafhankelijkheid”, vermoedelijk na de verkiezing van de 2de Raad van Vlaanderen. Dit lijkt bevestigd te worden in de conclusie van het pamflet, op p. 28:
“Dit was uw lot gedurende 85 jaar, Vlaamsche volk, geen vernedering die U gespaard bleef […]. Maar hun rijk is uit, we hebben het gezworen, Vlaanderen is zijn eigen meester. Jong-Vlaanderen is geboren! Zie het oprijzen uit zijne puinen!”
Wie zat achter “Claudius Severus”? En wie waren de organisaties en mensen achter dit pamflet? Uit de lijst met namen op de voorlaatste pagina vallen onder andere Jong Vlaanderen, Karel Borms, Pieter Tack en Jan Derk Domela Nieuwenhuis Nyegaard op. Jong Vlaanderen was één van de belangrijkste bewegingen in het activisme en was instrumenteel in de oprichting van de Raad van Vlaanderen. Borms (broer van August Borms die in de Raad van Vlaanderen en de Commissie van Gevolmachtigden zetelde), Tack (die mee in de Raad van Vlaanderen zetelde toen die de onafhankelijkheid uitriep en die voorzitter van de Commissie van Gevolmachtigden was) en Domela Nieuwenhuis Nyegaard (Nederlandse dominee, orangist en voorzitter van Jong Vlaanderen) waren vooraanstaande activisten. Claudius Severus zou de nom de plume van Lodewijk Severijns zijn, die ook in de colofon op de laatste pagina vermeld staat. Daarom? “Waarom” is samengevat dus politieke propaganda van Vlaamse activisten die daarmee de steun van de bevolking leken te zoeken voor het onder de Duitse bezetting onafhankelijk verklaard Vlaanderen, enkele maanden voordat diezelfde Duitse bezetter de stekker er terug uittrok. Ik weet niet wat dat voor U betekent, maar dat plaatst dit vlugschrift voor mij toch in een heel ander daglicht. De twijfelachtige betrouwbaarheid van “Waarom” doet echter niets af aan de onbetwistbare achterstelling van Vlamingen begin 20ste eeuw. De strijd die sindsdien bijzonder succesvol is gestreden door gematigder Vlaamse politici, heeft echter zijn vruchten afgeworpen. De staatshervorming is misschien nog niet afgewerkt, maar Vlaanderen is een bijzonder welvarende regio, met eigen politieke organen en nu al verregaande autonomie. Dat Vlaanderen nog steeds binnen de Belgische constructie zit, is sommige Vlaamse-Nationalisten (denk NV-A en Vlaams Belang) een doorn in het oog (mij niet, dat is U ondertussen wel duidelijk veronderstel ik). Op die manier vinden ze aansluiting bij de activisten van Jong Vlaanderen die achter “Waarom” zaten. Maar of ze er goed aan doen zich te beroepen op door (politiek) collaborerende extremisten geschreven christelijk-conservatieve propaganda van tijdens de Eerste Wereldoorlog, dat is een andere vraag. P.S.: Ik ben geen historicus, dus als U in bovenstaande feitelijke fouten ziet staan, dan is uw feedback zeker welkom (in de commentaren of via het contact-formulier)!
Mooi citaat van Jacques Brel gevonden via Outro’s blog;
“Oui, je suis aux côtés des hommes de progrès. Car lutter pour l’amélioration de la condition humaine, préserver la dignité de l’individu, ce sont là des idées qui ont été soutenues plutôt par Jaurès que par Napoléon III, n’est-ce pas?”
Ik ben triest, ongerust en kwaad. Na 123 dagen onhandig onderhandelen hebben we nog steeds geen regering. In tussentijd is de polarisatie tussen Nederlands- en Franstaligen en zelfs tussen Vlaams-nationalisten en andersdenkende Nederlandstaligen alleen maar sterker geworden en daar word ik dus triest en vooral ongerust van. En de uitlatingen van sommige Vlaams-nationalisten -die op die manier mee de oorzaak zijn van de polarisatie-, die maken me ronduit kwaad. Vlaams-nationalistische vrienden, laat me duidelijk zijn: U hebt het volste recht om voor meer autonomie voor Vlaanderen te ijveren. U mag zich verheugen in de onbuigzame houding van kandidaat-premier Leterme en U mag van mij zelfs hopen op volledige zelfstandigheid voor Vlaanderen, ook al verkies ik persoonlijk stevige afspraken die goed zijn voor mijn Vlaanderen én voor mijn België (waarbij ik me overigens niet volledig achter de oproep van reddesolidariteit.be kan scharen). Maar uw Vlaanderen is dus ook mijn Vlaanderen en ik woon hier graag, daar zal de splitsing van B-H-V of een verdere staatshervorming niet veel aan veranderen. Indien U echter het type Vlaams-Nationalist bent dat op fora, online gastenboeken en blogs gaat rondbazuinen dat wie voor Belgique is, tegen Vlaanderen is, dat “Vlamingen” die uw nationalistische agenda niet delen, hun mond moeten houden, dat ze maar beter verhuizen naar Wallonië, “want dat is het paradijs op aarde voor parasieten als U”, dat ze volksverraders zijn of dat ze niet alleen bedreigd zullen worden maar dat de daden zullen ook volgen, dan heb ik daar wel een probleem mee. Dan word ik eigenlijk flink pissed. Ik hoop en bid (en pas op, ik ben een ongelovige, het feit dat ik bid wilt dus heel wat zeggen) dat U deel uitmaakt van een kleine minderheid waar de Letermes en andere De Wevers snel afstand van zullen nemen. Alhoewel De Wevers uitspraak over de domweg bazelende Decroo, “Het is niet omdat de Decroo een taal spreekt die lijkt op Nederlands, dat hij Vlaming is”, me weinig hoop geeft. Misschien hebben we vooral meer pragmatici zoals De Gucht nodig?
De verkiezingsuitslag van 10 juni laatstleden was een serieuze opdoffer voor rode rakkers. Net als zovelen vroeg ik me af wat er was fout gelopen, maar een antwoord formuleren was minder vanzelfsprekend. De sp.a droeg oud-voorzitter, reclamemaker maar vooral ook socioloog en stemmenkanon Patrick Janssens op om die analyse ten gronde te maken. Het resultaat is de pdf die sinds begin september van de sp.a-website te downloaden is. Ik heb die 30-tal pagina’s ondertussen een paar keer doorgenomen, soms diagonaal, soms aandachtig lezend en hernemend. Het rapport is “een verzameling van gegevens en opinies die de discussie de komende maanden verder kan stimuleren”. Hieronder mijn -lichtgewicht- bijdrage aan die discussie. Leest U mee, Kameraden Gennez en De Bruyn? Trends en hoe er aan te ontsnappen Hard feit: er is een onmiskenbaar dalende trend in de verkiezingsresultaten van de socialistische partij (BSP, SP en later sp.a). Dat is overigens een Europees fenomeen. De socialistische partij dondert op 45 jaar tijd van pakweg 30% naar rond de 20%. Maar die trend is allerminst heilig, want ze kon op enkele momenten positief doorbroken worden; in ’85 en ’87 bijvoorbeeld en in 2003. Omgekeerd zijn er ook jaren waarin het resultaat duidelijk onder die algemene trend uit leek te komen; in 1999 en nu, in 2007. Wat liep er fout in 1999 en 2007 dat goed liep in de jaren ’80 en in 2003? De mate waarin de SP(.a) de inzet van de verkiezingen was, misschien? De SP stond bij de verkiezingen in 1985 en 1987 als belangrijkste oppositiepartij voor verandering na de roomsblauwe regeringen Martens-Verhofstadt. In 1995 kon Tobback met een sterke campagne (“Uw sociale zekerheid”) de impact van de Augusta-affaire zelfs nog counteren. Het sterke vernieuwingsproject dat werd ingezet door o.a. Janssens, het gratis-verhaal van Stevaert en het kartel met Spirit, verzekerden de sp.a in 2003 tenslotte ook van een bijzonder sterk resultaat. Aan de andere kant van de trend, draaide de campagne in 1999 vooral rond de dioxinecrisis en voedselveiligheid; winst voor Agalev dus, mee ten koste van de SP (dat toen slechter scoorde dan sp.a in 2007). 2007: Waar was de sp.unk? De campagne in 2007 werd in Vlaanderen gedomineerd door de keuze tussen oud (“open” Verhofstad) en nieuw (“goed bestuur” Leterme). De twee hoofdrolspelers positioneerden zich vooral met ferme standpunten over “rechtse” thema’s als staatshervorming, politie, justitie, veiligheid en andere economische besognes. De sp.a kwam er met zijn 6 (en later zelfs 8!) centrale “zachte” thema’s c.q. slogans niet aan te pas. Vande Lanotte hing er bij als het derde wiel aan de wagen, gesust door de zekerheid van regeringsdeelname misschien? Maar verkiezingen worden zelden gewonnen door partijen die er met hun campagne “een beetje bijhangen”. Janssens poot op pagina 26 voor mij dan ook de essentie neer:
“Een stem voor sp.a was niet echt nodig. Het was moeilijk om een reden te bedenken om voor de Vlaamse socialisten te stemmen. De partij had de frisheid en de dynamiek van 2003 ergens onderweg verloren. Een nieuw wervend project was helaas niet van de grond geraakt. En de geloofwaardigheid van haar bestuurders was aangetast. Toch was er quasi zekerheid over regeringsdeelname, in eender welke formule. Dat werd ook niet onder stoelen of banken gestoken. En dat straalde af in negatieve zin. Hoe doordacht en doorwrocht de inspanningen ook waren, sp.a wist het laken niet naar zich toe te trekken. De partij was niet de inzet van de verkiezingen. De kiezer voelde het zo aan.”
Het ontbrak de campagne inderdaad aan “spunk“, dames en heren, de sp.a stond er helemaal niet. Niet met de verwarrende campagne, maar ook niet met de mensen op de lijst. Want vooral die “aangetaste geloofwaardigheid van haar bestuurders” (meer daarover te kort op pagina 25 van het rapport, onder de titel “Politiek falen en onvermogen”) moet ons zorgen baren. Het is immers zeer de vraag of Caroline Gennez (en Freya Van Den Bossche, maar die heeft al voor de eer bedankt) die geloofwaardigheid wel heeft. Het feit dat ze het dit weekend bij interne verkiezingen bij sp.a-afdeling Antwerpen niet gehaald heeft, is in dat opzicht niet hoopgevend. Caroline zei het overigens ook al in een interview met De Morgen: er is momenteel geen natuurlijke leider binnen de partij. Een nieuw project, toch, pretty please? Wat moet er dan gebeuren? Ik denk dat Spirit eerst en vooral moet worden losgelaten. Laat die sympathieke jongens en meisjes zichzelf opnieuw bewijzen, laat ze hun eigen plaatsje in het politieke spectrum verdienen. In de toekomst kunnen de wagonnetjes misschien terug aan elkaar worden gekoppeld in het kader van een nieuw project, maar nu was Spirit quasi onzichtbaar en ze leken als kartelpartner weinig of geen toegevoegde waarde te bieden. Neem dan de tijd om aan de rol van oppositie-partij te wennen. Zoek nieuwe bulldogs en caféuitbaters om de partij een duidelijk links profiel aan te meten, dat ‘plakt’ bij zowel de ‘oude’ als de ‘nieuwe’ achterban (over dat schisma valt er ook één en ander interessants te lezen in Janssens’ document). En werk ondertussen vooral verder aan wat Janssens op pagina 20 van zijn rapport beschreef:
“In het najaar 2006 werd er achter de schermen druk gewerkt aan een nieuw progressief project. De doelstelling was de totstandkoming van een sociaalprogressieve projectlijst. Er vonden vele gesprekken plaats met mogelijke onafhankelijke kandidaten en organisaties. Het opzet was dat het kartel sp.a-spirit zou uitgebreid worden met twee nieuwe pijlers: enerzijds een groep van geëngageerde, onafhankelijke mensen die hun verantwoordelijkheid in de politiek wilden opnemen; anderzijds met een bundeling van middenveldorganisatie of actiegroepen die zich rond een specifiek punt of thema wilden associëren met het progressieve kartel. Er werd gezocht naar een nieuwe overkoepelende naam voor dit project en zelfs de datum voor de persconferentie om het project te lanceren lag vast. Deze opbouw lag volledig in de lijn van de vernieuwing en verbreding van de partij en zou een nieuwe, wervende stap in dit sociaalprogressieve verhaal gevormd hebben. Alle inspanningen bleken echter tevergeefs. Een aantal cruciale ‘spelers’ haakten af, de drempelvrees bij het merendeel van de middenveldorganisaties was te groot en ondertussen verzeilde dit verhaal steeds meer in pre-electoraal vaarwater.”
Ik kan me niet ontdoen van het idee dat de sp.a er wel zou hebben gestaan als bovenstaande eind 2006 wel was gelukt. Of misschien niet de sp.a, want ze zochten blijkbaar een nieuwe overkoepelende naam. Misschien mag ik dan toch nog sp.unk voorstellen, als het in de toekomst zo ver komt? 😉
Patrick Janssens heeft een rapport klaar waarin hij het verlies van SP.a bij de afgelopen verkiezingen probeert te verklaren. VRTnieuws.net vat samen:
Die oorzaak is niet eenduidig, staat in zijn analyse. Het slechte resultaat heeft zowel met korte-als langetermijnfactoren te maken. Op enkele heropflakkeringen na hebben de socialisten de laatste vijftig jaar met een dalende trend te maken. De basis haakte af, een poging om de partij te verbreden mislukte. SP.A-Spirit wou zich ontwikkelen als een sociaalprogressief project dat ook onafhankelijke mensen wou engageren. Maar een aantal cruciale spelers haakte af, zodat de campagne begin 2007 terug van nul moest beginnen. Daarnaast was het ook moeilijk om een reden te bedenken om voor SP.A te stemmen, stelt Janssens, omdat er zekerheid bestond over regeringsdeelname, “in eender welke formule”. Janssens schrijft nog in z’n analyse dat het succes in 2003 de partij verlamd heeft uit angst om kiezers te verliezen. Tot slot zijn er ook twijfels over het uitspelen van Vande Lanotte als kandidaat-premier. Janssens pleit ervoor dat het partijbureau na elke verkiezing een analyse moet laten opmaken van de verkiezingsuitslag.
Een paar maanden na de verkiezingen begint het ongeduld (ookinblogland) te groeien. Waar blijft Leterme met zijn regering? Is BHV nu nog altijd niet onverwijld gesplitst? Kan Dehaene anders niet gewoon even terugkomen? En zijn er nog verkoudheden te verwachten ten vakantiehuize Milquet? De GVA publiceerde eergisteren de resultaten van een peiling onder haar lezers onder de titel “Uw mening: Vlaamse partijen mogen geen toegevingen doen!“. De boodschap van het artikel was duidelijk; de meerderheid van de deelnemers aan de peiling vinden dat Leterme voet bij stuk moet houden en dat de Franstaligen onaanvaardbaar koppig zijn. Blogger Michel Vuijlsteke heeft zo zijn eigen mening over die enquête (waarmee ik het grotendeels eens ben, maar of confederalisme tot separatisme leidt zoals hij in een comment schrijft, daar ben ik helemaal niet zo zeker van) en dat leidde al snel tot een beetje discussie op zijn blog. Ik was daar eerste ongelofelijk flink aan het typen in de comment-box, maar ik wil blog.zog.org niet nodeloos belasten (het gaat daar nu juist wat sneller) en ik besloot mijn mening dus eerder hier te ventileren, een trackback doet de rest wel. Vandaar: Ik twijfel er niet aan dat Leterme uiteindelijk (eind augustus/ begin september) een regering op de been zal brengen en dat onze Franstalige landgenoten hoe dan ook toegevingen op het vlak van de staatshervorming zullen doen. Zo, dat hebben we dan ook weeral gehad. Maar daarmee weten we nog niet:
welke partijen er in die regering zullen zitten
wat de staatshervorming zal inhouden
wat het uiteindelijk regeringsakkoord zal betekenen voor de relatie tussen CD&V en N-VA.
En dus keek ik nog wat dieper in de glazen bol:
over de regering: “Zie ginds komt Di Rupo uit Bergen weer aan“. Dat betekent vermoedelijk dat MR/FDF gewipt wordt. Milquet zal zich dan misschien ook al wat beter in haar vel voelen. Aan Vlaamse kant blijft Vande Lanotte nog wel even aan zee denk ik, een asymmetrische regering dus?!
over de staatshervorming: de splitsing van BHV komt er wel (ze moeten immers iets doen, cfr. het arrest van het Arbitragehof uit 2003 en meer nog omwille van de hoge symboolwaarde van dat dossier) en natuurlijk horen daar compensaties voor die Waalse toegeving bij, want zo gaat dat met onderhandelingen. Ik betwijfel of er voor de rest nog bevoegdheden zullen worden overgeheveld naar de gewesten (enkele symbolische schoonheidsingrepen daargelaten).
over de N-VA (en het kartel met de CD&V): “Vlaamse vrienden, laat ons scheiden”? De compromis-staatshervorming zal voor N-VA nooit ver genoeg gaan. Aangezien -volgens mij- aan de andere kant FDF (met de MR) toch van de onderhandelingstafel verdwijnt, zou het evenwicht mooi bewaard blijven en wordt Leterme’s regering er alleen maar stabieler door.
Gerelateerde leuke links om te lezen in afwachting van het uitkomen van deze voorspellingen:
Ik besef plots, terwijl ik mijn mailarchief aan het doorploegen ben, dat ik al een tijdje in een bijzonder multi-culturele wereld leef. Op mijn vorige job (in een KMO en Gent) werkten in de loop der jaren onder andere Indiërs, een Chinees, een Australiër, een Turkse en een Tunesische schone. Hier in Brussel (waar tijdens meetings dikwijls zowel Frans, Engels als Nederlands gesproken wordt), doe ik het sinds Februari in mijn directe omgeving met een Portugees, een Spaanse, een paar Fransen, een Vietnamese, een Ghanees, een Marokkaan en een Engelsman, … In mijn “persoonlijke levenssfeer” (vrienden en familie) lopen er ook een Pool, een Egyptenaar en een handvol Nederlanders rond. En dan heb ik het nog niet eens over mijn online-kennissenkring. De realiteit is veelkleurig en ik voel me daar eigenlijk echt goed bij. Yihaa! (Over de problemen, vragen en angst die deze onomkeerbare evolutie soms oproept, moeten we het later zeker nog eens hebben. Ik heb hier nog altijd een halve blogpost staan over de nieuwe ‘monocultuur’ waar Nicodemus van Eskimokaka op wacht 🙂 )
Daar zit ik dan op de trein naar het werk, de zelfverklaarde groene socialist ofte socialistische groene, een beetje verweesd te wezen. U ook een bloedend rood of blauw hart? Doetpijneh? Soit, beetje bloggen dan maar zeker? Vreemd dat het resultaat van het Vlaams Belang in sommige media als de zoveelste achtereenvolgende overwinning wordt beschreven, terwijl dit eigenlijk de 3de verkiezing op rij is dat ze achteruitgaan. Ze haalden met een goeie 19% minder dan het bescheiden doel dat Vanhecke zich had gesteld (20%) en verliezen in de kamer zelfs een zetel (van 18 naar 17). Frank probeerde er nog een leuke draai aan te geven; links verliest, rechts wint (en dat is spijtig genoeg ook zo), maar feit blijft dat ze daar toch een beetje bleekjes keken. Maar wat voor een ongewoon sterke prestatie van einzelgänger Dedecker en zijn inderhaast bij elkaar gesprokkelde partij! LDD is op zijn zeker mee verantwoordelijk voor het hiervoor beschreven verlies van Vlaams Belang. Benieuwd of de overwinning van LDD en het verlies van VB voor nieuwe overloperij van ontevreden Belangers zal zorgen. Ik gok van wel … Maar laat ons toch vooral het linkse debacle niet vergeten: SP-A -7,2% in kamer en -8,7% in senaat! Fuck man! En de door politicologen verkondigde wetmatigheid dat verlies voor SP-A evenredige winst voor Groen en omgekeerd betekent; niet dus. Groen stijgt slechts 2,4% in kamer en 1,9% in senaat (maar voor beide instellingen boven de kiesdrempel, oef). “We” verliezen dus zo maar even 4,8% in de kamer en 6,8% in senaat! Waar zijn die linkse stemmen naartoe gegaan? Een deel naar OpenVld als pitty-vote? Een deel naar het uiterst succesvolle kartel CD&V/NVA, op zoek naar goed bestuur? Heeft het rechts-populistische, niet-racistische discours van underdog LDD misschien ook deel van het traditioneel rode kiespubliek kunnen overtuigen? En waar was Spirit? Zijn de happy slapping van NVA op PS en de schandalen in Charleroi afgestraald op SP-A? Komt er na 18 jaar regeringsdeelname (sinds 1988) sleet op links? En wie bij de SP-A heeft mee besloten om Vande Lanotte als kandidaat-premier naar voren te schuiven? WTF zijn kanselarijverkiezingen? Johan is Patrick niet en Vlaanderen is Antwerpen niet eh jongens (hindsight rocks)! Wat nu? Rooms-Blauw is blijkbaar de enig mogelijke ‘traditionele’ coalitie, back to the 80’s dus? Of gaan we voor het collectieve vagevuur van de tripartite, in naam van de complexe staatshervorming die eraan zit te komen? Mag ik het zeggen Meneer? Voor mij moet één van de grote politieke families altijd in de oppositie, kwestie van ontevredenen bij de volgende verkiezingen de kans te geven om te kunnen stemmen voor een regeringswaardige oppositiepartij. Doe mij maar dus maar Rooms-Blauw en laat SP-A de wonden likken, zich hergroeperen, nieuwe bulldogs zoeken en keihard in de oppositie gaan. Laat Spirit zichzelf ondertussen ook heruitvinden, dat is nodig nu Anciaux passé lijkt te zijn. En dat Groen, nu ze federaal terug gehoord kunnen worden, terug mag bouwen aan hun en onze toekomst. Links en groen blijven nodig, dat besef komt -met de eeuwige slingerbeweging tussen links en rechts- wel terug, zeker na een periode Rooms-Blauw.
Terwijl onze vers verkozen politici al een tijdje kibbelen over wie het land op welk niveau zal mogen bestieren, zien sommigen hun droomscenario voor een volledige scheiding sneller en sneller werkelijkheid worden. Als het ooit zover komt, dan wordt elke sportmanifestatie een beetje een Vlaamse wielerklassieker. Want in plaats van onze ietwat saaie Belgische driekleur zullen we dan overal de opmerkelijk oubollige Vlaamse Leeuw zien wapperen.
