Dinsdagavond, iets na 5. Ik zit op de trein, de oortjes galmen Radiohead en het schemert binnen en buiten. Nog even en ik ontsnap aan deze TL-verlichte trein die met de welgemeende excuses van de conducteur door de eerste najaars-donkerte gefrustreerd achter een piekuurtrein tjokt. Bijna thuis, gelukkig, maar nu nog even genieten van deze aangenaam onaangename vervreemding.
pendelen
blogposts op blog.futtta.be over mijn dagelijkse verplaatsingen (met de vouwfiets en trein) tussen eksaarde (lokeren) en brussel (noordstation en reyerslaan).
![[720p] Radiohead - Prague 2009 [Full Concert]](https://blog.futtta.be/wp-content/plugins/wp-youtube-lyte/lyteCache.php?origThumbUrl=https%3A%2F%2Fi.ytimg.com%2Fvi%2FnzKHJkA8keg%2F0.jpg)
Afscheid van m’n Vero
M’n Vero en ik, we gaan uit elkaar. We waren 2,5 jaar lang onafscheidelijk, maar ze vindt me de laatste tijd te veeleisend. Ik wil inderdaad vooruit en dan trek, sleur en duw ik haar tot ze mee wilt. Daar heeft ze het moeilijk mee en sinds ik haar een paar maand geleden zowat mishandelde, is het nooit meer écht goed gekomen. Dus het is beter voor ons alletwee, ik ruil haar in voor een nieuw model; sneller, jonger, steviger! M’n Vero heeft overigens ook al iemand anders, daar heb ik zelf voor gezorgd, want ik wil dat ze goed terechtkomt! Maar mijn nieuwste verovering is wel familie; m’n Vero liep er misschien niet mee te koop, maar ze was eigenlijk een Dahon en dat is m’n nieuwe vouwfiets dus ook.
Het is dus weer geen exclusieve Birdy geworden, geen dure Brompton en ook geen nieuwerwetse Ori, maar een Dahon Vitesse D7HG. Fantastische zithouding, lichte en dus snelle fiets, een onberispelijke afwerking en een bijzonder scherpe prijs. In prijs en afwerking zit hem overigens het grootste verschil met m’n Vero. En in die fantastische Shimano Nexus 7-speed naafversnelling natuurlijk.
Een twist grip shifter en pot-versnellingen, ik zit bijna terug op de Raleigh Grifter waar ik in m’n jeugd van droomde!
Over hoe ik aan den lijve ondervond dat ge altijd een fietshelm moet dragen
“Op de fiets door Brussel, is dat niet gevaarlijk?” vroeg men mij soms. “Nee” zei ik dan altijd een beetje stoer, “goed afgestelde remmen, een beetje geconcentreerd rijden en dan valt dat goed mee”.
Tot gisterenavond een voetganger met typisch Brusselse doodsverachting de straat zonder boe of ba overstak, een auto de remmen voor haar moest dichtgooien en ik hetzelfde deed om niet achterop die monovolume te knallen. Remmen dicht, de lucht in, door de achterruit van die vervloekte Opel het Schaarbeekse ziekenhuis binnengevlogen.
Op de spoed moesten ze 3 sneeën op m’n linkerarm dichtnaaien en hebben ze paar mooie zwart/wit foto’s genomen om daar -na lang wachten- op te zien dat er niets gebroken of gebarsten was in pols of nek, waarop ik goed bevonden werd om me terug in het verkeer te begeven, voorlopig wel zonder vouwfiets.
“Het valt mee, het had veel erger kunnen zijn” en “Ge hebt geluk gehad dat ge een helm ophad Mijnheer” zeiden Mario en Pieter (de vriendelijke ambulanciers), verpleegsters en dokters heel de avond lang. Absoluut! Ik en mijn Giro Flak fietshelm, wij zijn vanaf nu helemaal onafscheidelijk. Hopen dat Veerle dat geen belemmering vindt, zo in bed …
ORI vouwfiets geplooid en gewogen
Eergisteren plat gereden met m’n Vero in Brussel, de nochtans bijzonder stevige maar vooral nieuwe buitenband bleek grondig naar de knoppen. Ik heb m’n fietsje dus binnengebracht bij Mobibikes en daar kreeg ik als vriendelijke maar ongetwijfeld ook commercieel verantwoorde geste ter vervanging een Ori MI8 in de handen gestopt. Als Christophe hoopt op een vermelding op m’n blog, heeft hij geluk, want dit lijkt wel heel sterk op een blogpost over Ori vouwfietsen, niet?
De Ori (ook verkocht als Mezzo) is even Brits als oer-vouwer Brompton en werd ontworpen door ex-Benetton F1 ingenieur Jon Whyte (die eerder ook al “full rear suspension” MTB’s voor Marin tekende). De MI8 lijkt overigens op een modernere versie van z’n befaamde stalen landgenoot (kijk maar op deze foto), met een scharnierloos monocoque aluminium frame met zelfsluitende koppelingen aan achter- en voorwiel, Shimano Nexus 8-speed “potversnellingen” en een heel strak design dat mooi assorteert met m’n zwarte fietsmuts.
Enkele korte ritjes maken geen uitgebreide test, maar ik kan wel zeggen dat de overstap van m’n Vero (Dahon) naar de Ori MI8 niet zonder slag of stoot ging. Ge had me moeten horen vloeken toen ik dat klereding op de trein niet proper opgeplooid kreeg. En de goeie raad van de conducteur, heel de weg tussen Lokeren en Dendermonde, hielp ook voor geen meter. Het kan nochtans best snel, kijk maar:
En inderdaad, ik ben over de middag nog even gaan oefenen en dat ging al heel wat vlotter. Voor de rest is de afstand tussen het zadel het stuur de stuurpen betrekkelijk klein, maar al bij al is de Ori MI8 een knappe, lichte en snelle vouwfiets. Een ideaal opstapje naar een Birdy, misschien?
Het einde van m’n grote gelijk
Een gewetensbezwaarde en een beroepsmilitair stapten samen op de trein in Brussel-Noord. Ik was die gewetensbezwaarde en het werd een fantastisch gesprek vol wederzijdse interesse en nuance.
Ik zou wat meer gesprekken moeten aanknopen, op de trein, maar zo zijn we niet. Afgesloten achter de laptop, zoals ik, nu. Of een krant of een boek of gewoon slapen.
We zouden meer gesprekken moeten aanknopen en dan ook echt luisteren, zeker als er iemand tegenover ons zit die er een andere mening op nahoudt. Want als je dan naar elkaar kunt luisteren in plaats van je discussiërend terug te trekken achter de linie van het eigen grote gelijk, dan wordt het pas écht interessant!
Ik zal er aan proberen denken, als ik het vervolg op m’n controversiële ‘flash irrelevant’ blogpost schrijf.
Op een Grifter, zoals Roger De Coster. Bijna.
Ook ik ben nog jong geweest, in de tijd dat BMX’en en mountainbikes nog moesten worden uitgevonden en Roger De Coster de beroemdste der gemotoriseerde moddervreters was. Het was 1977, ik woonde in Blaasveld en ik ging bij Ivan spelen, die stoer rondreed met een echte Raleigh Grifter (mooie foto’s hier), waarnaast mijn nieuwe oranje jongensfiets maar een kneusje leek.
Een jaar later waande Ivan zich op een oude brommer zijn tuin omploegend al helemaal Roger De Coster. Ik heb één keer met zijn aftandse Mobylette mogen rijden en bolde stomweg tegen een muur. De Costers troonopvolger André Malherbe had duidelijk niets van mij te vrezen. Voor zover ik weet heeft Ivan ook geen potten gebroken in de internationale motorcrosserij.
Maar mijn Vero vouwfiets heeft nu, net als die Grifter toen, wel stoere twist-shift versnellingen aan het handvat. Vitessen in het stuur en een stevige pot op, zo ben ik 30 jaar na datum toch nog een beetje Roger De Coster. Misschien moet ik net als Ivan toen ook nog speelkaarten tegen m’n wielspaken laten ratelen terwijl ik door Brussel cross?
On vous emmerde et ça va chier; de vertaling
Een Nederlandse Facebook-vriendin vroeg om een vertaling van de stravve affiche die ik vorige week bij Brussel-Noord had zien hangen.
Bij deze Ellen;
Aan al diegenen die denken …
… dat als we “nee” zeggen, dat eigenlijk “ja” betekent
… dat bezopen zijn een excuus is voor hun daden
… dat hun maat te verontschuldigen is omdat “hij jong is”, “het niet goed met hem gaat” of omdat “hij niet gevaarlijk is”
… dat zich durven verdedigen tegenover opdringerigheid hetzelfde is als “seksueel gefrustreerd zijn” , “slecht geneukt zijn” en “geen humor hebben”
… dat ze zich zomaar tegen ons aan kunnen schurken zonder te vragen en we daar zin in hebben
… dat ze ons mogen afbreken of klote-opmerkingen maken omdat we wijven zijn
… dat wanneer we gemaquilleerd, in jurk of rok of met een décolleté rondlopen, we hen de toelating geven om ons op te vrijen en dat we daar dan niet over moet komen klagen
… dat we publiek bezit zijn als we niet als koppel op straat komen
… dat als we hen niet willen, dat is omdat we al “bezet” zijn (= bezit van een ander mannetje)
… dat wanneer men een vuurtje geeft, men ook sex verplicht is
… dat wanneer we hen vuur geven, we daarna ook sex verplicht zijn
… dat als men hen ophitst, men ook seks is verschuldigd
… dat een seksuele relatie sowieso eindigt met penetratie en/of ejaculatie
… dat ze ons beledigen door ons als feministe te behandelen
Aan iedereen die zich niet geviseerd voelt maar die het wel zou moeten zijn
We schijten op jullie en het zal stinken!
R-E-S-P-E-C-T anno 2009
Vorige week waren er bij Brussel-Noord (aan de kant van de rosse buurt) wildplaksters actief. Ze hingen verschillende zwart-wit affiches op, met daarop Franstalige teksten die grosso modo over “vrouw en vrijheid” lijken te gaan. Deze sprong daarbij wel het meest in het oog, al was het maar omdat het stinkend urinoir in de Aarschotstraat ermee beplakt was:
“On vous emmerde et ça va chier!”, Aretha had het niet beter kunnen zeggen!
futtta saboteert televisie-reportage over bedrijfswagens
In de uitzending van Volt van gisteren (5/11) kon de aandachtige kijker (mijn ouders, tiens) mij een reportage over bedrijfswagens zien saboteren, door helemaal op het einde wild vouwfietsend in beeld te komen stormen. Kijk maar;
U ziet me mooi voor de fleetmanager de parkeergarage induiken, de vouwfiets voor de Mercedes. Prachtige symboliek, toch?
Sometimes it snows
Het is nog wel geen april en ik fiets -ondanks gezenuw met huizen en andere onaangename dingen- niet triest door de sneeuw, maar een beetje “Sometimes it snows in April” neuriën leek deze ochtend wel toepasselijk. Op de oude spoorwegbedding tussen Eksaarde en Lokeren zag het er immers zo uit:
update op vraag van sas; hieronder kun je “sometimes it snow in april” van prince (en wendy & lisa, die de muziek schreven) beluisteren, gevonden via seeqpod;