ORI vouwfiets geplooid en gewogen

ori MI8 (of is het M9?)Eergisteren plat gereden met m’n Vero in Brussel, de nochtans bijzonder stevige maar vooral nieuwe buitenband bleek grondig naar de knoppen. Ik heb m’n fietsje dus binnengebracht bij Mobibikes en daar kreeg ik als vriendelijke maar ongetwijfeld ook commercieel verantwoorde geste ter vervanging een Ori MI8 in de handen gestopt. Als Christophe hoopt op een vermelding op m’n blog, heeft hij geluk, want dit lijkt wel heel sterk op een blogpost over Ori vouwfietsen, niet?
De Ori (ook verkocht als Mezzo) is even Brits als oer-vouwer Brompton en werd ontworpen door ex-Benetton F1 ingenieur Jon Whyte (die eerder ook al “full rear suspension” MTB’s voor Marin tekende). De MI8 lijkt overigens op een modernere versie van z’n befaamde stalen landgenoot (kijk maar op deze foto), met een scharnierloos monocoque aluminium frame met zelfsluitende koppelingen aan  achter- en voorwiel, Shimano Nexus 8-speedpotversnellingen” en een heel strak design dat mooi assorteert met m’n zwarte fietsmuts.
Enkele korte ritjes maken geen uitgebreide test, maar ik kan wel zeggen dat de overstap van m’n Vero (Dahon) naar de Ori MI8 niet zonder slag of stoot ging. Ge had me moeten horen vloeken toen ik dat klereding op de trein niet proper opgeplooid kreeg. En de goeie raad van de conducteur, heel de weg tussen Lokeren en Dendermonde, hielp ook voor geen meter. Het kan nochtans best snel, kijk maar:

Folding an Ori foldingbike really fast

En inderdaad, ik ben over de middag nog even gaan oefenen en dat ging al heel wat vlotter. Voor de rest is de afstand tussen het zadel het stuur de stuurpen betrekkelijk klein, maar al bij al is de Ori MI8 een knappe, lichte en snelle vouwfiets. Een ideaal opstapje naar een Birdy, misschien?

electro-jazz-folk: Bibio hartje Pentangle

Ge zou het misschien niet geloven, maar ik luister niet alleen naar Gilles Peterson. Akkoord, de man draait mooie plaatjes en toen ik in de aflevering van afgelopen zondag Ali Farka Touré hoorde, was ik weer totaal overtuigd van het genie van Mr. Brownswood. Maar ik mag niet zo overdrijven, mensen hebben dat niet graag, zo van die blinde idolatrie.
Dus nee, deze blogpost gaat echt niet over Gilles Peterson. Als ik niet in een eindeloze loop naar GP’s Worldwide luister, stem ik dikwijls af op KCRW, een radiostation uit California, USA. En wat ik daar hoorde heeft me blij gemaakt;

Bibio - Ambivalence Avenue

Bovenstaand YouTubeken is “Ambivalence Avenue” van Bibio (zie ook z’n myspace pagina), artiestennaam van de Brit Stephen Wilkinson, die iets geloofwaardig met electro en folk doet. Ge moet maar eens rondsnuisteren op YouTube, hij heeft zo nog leuke melodietjes.
Het zal wel iets met het grondwater of met Stonehenge te maken hebben, maar Bibio’s vernieuwingsdrang is niet nieuw. Eind jaren ’60 begin jaren ’70 bijvoorbeeld, deden Terry Cox, Bert Jansch, Jacqui McShee, John Renbourn en Danny Thompson samen prachtige dingen met jazz, folk en blues. En nu ik zo geheel toevalligerwijze aan Pentangle (want zo heette hun groep) heb, ben ik ervan overtuigd; Bibio is ook een fan en onderstaande “Light Flight” heeft hem diep geraakt;
Pentangle - Light Flight

Hollandse trauma’s

Ik ben een Hollander. Daar, nu weet ge het allemaal; Getuige van Jehova, gewetensbezwaarde en nu ook nog Hollander! Het is allemaal de fout van de vrouwen in m’n stamboom. Zowel m’n moeder als grootmoeder langs vaders kant kwamen van over de grens, uit gehuchtjes in Zeeuws-Vlaanderen. Zeeuws-Vlaanderen, alsof dat iets zou goedmaken. Niet dus, zeker niet voor de klasgenootjes in de Gemeentelijke Lagere School Blaasveld (Willebroek). Want ook al was m’n vader Belg en hadden zowel m’n moeder als m’n grootmoeder de nationaliteit verworven door met zo’n domme Belg te trouwen, dan nog vonden die speelplaats-treiteraars dat ik een Hollander was. Ik had het vuile plaatselijke dialect immers niet onder de knie en sprak iets wat toen nog ABN heette en dat hen ongetwijfeld als “Algemeen Bekakt Nederlands” in de oren klonk. Dus ik was een vuile Hollander.
Dat alles om maar te zeggen dat ik recht van spreken heb, als het over Hollandse taalgevoeligheden gaat. Want ik heb me gisteren ongelofelijk zitten ergeren. M’n vrouw heeft me verplicht om “De eenzaamheid van de priemgetallen” van Paolo Giordano te lezen. Aangezien Paolo een Italiaan is, heeft hij die titel niet zelf in het het Nederlands gezet. Nee, Mieke Geuzebroek en Pietha De Voogd hebben dat voor hem vertaald, daarin aangemoedigd door het (Nederlands) Fonds voor de Letteren.  En Mieke en Pietha, dat zijn dus Hollandse meiden. Echte Nederlanders, geen drie-kwartjes zoals ik. Dat leid ik alleszins af uit hun bijwijlen tenenkrullende vertaling. Want Mieke en Pietha; als Alice “in haar broek poept” en een pagina later “de gore derrie naar beneden voelt lopen”, dan knapt er iets in mijn getraumatiseerd taalgevoel-orgaan. Poepen is lekker, derrie bestaat niet en Goor is een voetballer of wielrenner, ik wil ervan af zijn. En als Mattia naar een partijtje mag in hoofdstuk 2, gaat dat dan over D66 of de ChristenUnie?
Versta me niet verkeerd, het is een mooi boek -beetje dramatisch misschien- en de vertaling leest verder best wel vlot. Maar ik wou dat ik een Italiaan was, of tenminste voldoende Italiaans verstond om het origineel te lezen. Of dat ik dan toch een echte Hollander was, want dan zou ik ook niks gemerkt hebben?

Ik ben een Radiohoofd

Ik zit godganse dagen op het internet en als er tussen computer en smartphone dan toch nog wat tijd voor media overblijft, pikken we selectief wat televisie-in-uitgesteld-relais mee. Dat was vroeger wel anders; ik verslond boeken, tijdschriften en kranten, kocht veel CD’s, ging regelmatig naar de cinema, schuimde festivals af … Maar daar blijft weinig van over en ik mis dat allemaal wel, maar prioriteiten zijn prioriteiten en het is wat het is nietwaar?
Eén liefde is echter gebleven; radio! Ik en mijn radio, we go a long way back; als kind luisterden we met m’n ouders naar “Die tijd van toen” of “Te bed of niet te bed”. Toen ik 11 was, hoorde ik met een transistor-radiootje (dat ooit van mijn moeder was) Lutgart Simoens van onder m’n hoofdkussen. Als 14-jarige speurde ik in spanning de FM-band af tussen 100 en 104 Mhz, op zoek naar illegale vrije radio’s. Toen ik 17 was hoopte ik zelf plaatjes te kunnen draaien bij een héél lokale radio, maar dat is er nooit van gekomen. En later, als twintiger, kocht ik een wereldontvanger om naar Spaanse of Marokkaanse  staatsradio te kunnen luisteren, of naar een verdwaalde Amerikaanse conservatieve talk-radio en als dertiger schuimde ik het internet af op zoek naar online radio, kicken op dat middengolf-gevoel van 16kbit/s streaming in Realplayer.
Nu, als veertiger, download ik podcasts, luister ik in uitgesteld relais naar Gilles Petersons WorldWide op StuBru, stem ik in WinAmp af op KCRW music, ga -afhankelijk van m’n stemming- slapen met “Jazz” op Klara of  “Select” op StuBru. En soms, als ik ‘s nachts niet kan slapen, dan gaat de lamp van de nachtradio nog eens branden en dan val ik in slaap met muziek van Neil Young, Tom Robinson (“Listen to the radio” vanzelfsprekend) of onlangs nog met deze vergeten parel van 10000 Maniacs;

10000 Maniacs & Natalie Merchant - Trouble Me - Live

Nee, hand-gekozen kwaliteitsmuziek van samenstellers en presentatoren met een passie voor de plaatjes die ze draaien, daar kunnen last.fm, Pandora of Spotify wat mij betreft echt niet mee concurreren. Ik ben immers een Radiohoofd.

The devil in Ms. Sandoval & Massive Attack (NSFW)

Massive Attack heeft met “Paradise Circus” (uit het gisteren verschenen nieuwe album “Heligoland”) voor het eerst sinds te lang weer een monumentaal nummer uit. De intensiteit van percussie en bas, de warme stem van Hope Sandoval, de aanzwellende dramatiek van de violen, … Kiekenvlees!
Goeie muziek “favorite” ik steevast ook op YouTube (en die komt zo dan ook automatisch Facebook binnen), maar een echte clip van “Paradise Circus” kon ik daar vreemd genoeg niet vinden. Een Facebook-friend (bedankt Hilde) was gelukkig beter geïnformeerd:

de oorspronkelijke videoclip is ondertussen zwaar gecensureerd wegens teveel kiekevlees bij sommigen

En inderdaad, de videoclip is een nietsverhullende (vandaar: “not safe for work“, geloof me) mini-documentaire over de nu 73-jarige voormalige porno-actrice Georgina Spelvin (ze heeft een eigen site en een blog) en haar rol in de jaren zeventig porno-klassieker “The Devil in Ms. Jones“. In de docu-clip wisselen interview en pornografische fragmenten uit de film elkaar af met “Paradise Circus” op de achtergrond en (als ge verder kijkt dan uw dinksken lang is) het geheel is meer dan de som van der delen:

Gilles Peterson & Thom Yorke draaien rare plaatjes

Twee mannen van middelbare leeftijd draaiden een paar weken geleden twee uur lang om beurten allerhande rare plaatjes, kletsten wat en dronken ondertussen gezellig een theetje. De microfoons van BBC Radio 1 mochten meeluisteren naar en U kunt dat ook, door onderstaande mp3 (feed-followers moeten wel even doorklikken) door de kantoorboxen te laten schalmen. Over de rechten moeten we ons toch -bijna- geen zorgen meer maken en uw maandagochtend-zieke collega’s zullen er U dankbaar voor zijn!

Read more

Het Groen-complex

Groen zit sinds haar deelname aan de macht (nu ook alweer bijna 10 jaar geleden) in een weinig benijdenswaardige positie; zowat elk voorstel van de partij wordt onmiddelijk als onrealistisch of -als het een beetje tegenzit- bemoeiziek en dom van tafel geveegd. Het debacle rond de “downloadtax” is daar een goed voorbeeld van; een vaag artikel in de pers en direct afgeschoten op Facebook, Twitter en in de lezerscommentaren op de krantensites natuurlijk.

“Helemaal op hun kop gevallen”
“géén extra belastingen om weer eens een nutteloos instituut mee op te richten of overheidsschulden mee te delven”
“Een partijtje van niets die ons nog wat extra euro’s wil afhandig maken in deze tijd van crisis. Zou dat extra geld misschien moeten dienen om nog wat meer asielzoekers te kunnen regulariseren? Grrr…”

Of hoe een op zich niet onverdienstelijk voorstel (gewild of ongewild) totaal verkeerd wordt begrepen. Want waar gaat het eigenlijk over? Mensen downloaden illegaal en zullen dat ondanks een repressieve aanpak (sluiten van p2p-netwerken, vervolgen van downloaders, …) blijven doen, ook al denkt Frankrijk daar anders over. Het voorstel van Groen/ Ecolo vertrekt dan ook van een heel ander uitgangspunt;

  1. iedereen mag alles legaal downloaden dankzij een ‘uitgebreide collectieve licentie’
  2. die licentie wordt gefinancierd door de ISP’s die voor elk breedband-abonnement met hoge downloadlimiet maandelijks een aantal euro’s betalen aan de auteursrechtenorganisaties
  3. dat geld wordt verdeeld aan de hand van steekproeven van het downloadgedrag
  4. de maximumprijs voor die breedband-abonnementen wordt wettelijk vastgelegd (zoals dat ook bij bv. brood gebeurd) om te vermijden dat de ISP’s de licentiekost op hun klanten verhalen

Vanzelfsprekend is dit geen waterdicht voorstel, maar het is tenminste een frisse kijk op het probleem van illegale downloads en een “uitgebreide collectieve licentie” zou (zeker als dat op Europees niveau wordt vastgelegd) wel eens echt een goed idee kunnen zijn. Maar een eenzame uitzondering daar gelaten doet niemand zelfs maar de moeite om het voorstel correct te lezen.
Nee, Groen, dat zijn wereldvreemde bemoeials die ons, als ze konden, nog zouden willen laten betalen om te ademen Mijnheer! Ondanks een blijkbaar sterke ecologische betrokkenheid van “de Vlaming”, kunnen voorstellen van Groen op basis van hun imago (dat andere partijen overigens graag mee in stand houden) en door gebrekkige Groene communicatie (het artikel in HLN was maandagochtend nog heel vaag en op de sites van Freya Piryns en de partij zelf was er geen letter over te vinden, hemeltergend als het onderwerp “internet” is) nooit serieus genomen worden. Indien Groen ooit terug echt politiek relevant wil worden, dan zal ze echt wel anders moeten gaan communiceren.

Het einde van m’n grote gelijk

Een gewetensbezwaarde en een beroepsmilitair stapten samen op de trein in Brussel-Noord. Ik was die gewetensbezwaarde en het werd een fantastisch gesprek vol wederzijdse interesse en nuance.
Ik zou wat meer gesprekken moeten aanknopen, op de trein, maar zo zijn we niet. Afgesloten achter de laptop, zoals ik, nu. Of een krant of een boek of gewoon slapen.
We zouden meer gesprekken moeten aanknopen en dan ook echt luisteren, zeker als er iemand tegenover ons zit die er een andere mening op nahoudt. Want als je dan naar elkaar kunt luisteren in plaats van je discussiërend terug te trekken achter de linie van het eigen grote gelijk, dan wordt het pas écht interessant!
Ik zal er aan proberen denken, als ik het vervolg op m’n controversiële ‘flash irrelevant’ blogpost schrijf.

Over Berlusconi, Hitler en (on)geoorloofd geweld

banksy's flower chucker, originally stencilled on a wall in bethlehem (palestinian terrotories)Maandagochtend was ik ongetwijfeld één van de velen die met een tikkeltje leedvermaak las dat Silvio Berlusconi op zijn muil had gekregen. Een paar uur later zette een Facebook-vriend dit op z’n wall;

Support Massimo Tartaglia, the man who hit Berlusconi in the face: http://bit.ly/4voix5

82.901 fans had Tartaglia de volgende ochtend om 6h al (en daar zullen er nog flinke hoop bij gekomen zijn voordat de pagina enkele dagen later verwijderd werd).
“Ik heb het niet voor Berlusconi, maar ik heb het nog minder voor geweld” antwoordde ik en dat ik dus liever geen “fan” wilde worden. Wie zich bekend tot anti-geweld mag zich natuurlijk aan de grote pacifisten-valstrik verwachten; “Vervang Berlusconi door Hitler, vind je dat dan ook nog?”
En toen deden we alsof het een warme zomeravond was en we op een terrasje een goeie pint aan het drinken waren en ik lalde volgend meninkje over geweld;

politiek geweld is oorzaak en gevolg van polarisering en is op die manier dé ideale voedingsbodem voor extreme politieke stromingen. in de meest extreme omstandigheden lijdt dat tot burgeroorlogen tussen 2 uitersten, waarna de winnaar van de burgeroorlog z’n eigen (linkse of rechtse) dictatuur vestigt. denk spanje en duitsland in de jaren ’20 en ’30.
dus moet de vraag “supporter je voor iemand die ‘een hitler’ aanvalt” niet eerder “supporter je voor iemand die mee het gewelddadige klimaat schept om ‘een hitler’ aan de macht te brengen” zijn?

Nee, ik heb het niet zo voor geweld. “Gewetensbezwaren, mijnheer” antwoordde ik de man die me in 1992 vroeg waarom ik m’n legerdienst niet wilde doen en die bezwaren zijn er nog steeds. Vandaar deze eindejaarsboodschap:

Vrede, voor iedereen! Nu, niet seffes, niet direkt, niet sebiet, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite, heute, godverdomme! Ik wil er zelfs voor de Italiaanse premier, al heeft ie zijn smoeltje niet mee.