Music from Our Tube; Wilson, Crosby & Nash singing “Cecil Taylor”

Listen to Jonathan Wilson and Crosby & Nash having this little sing-along. Not a simple tune mind you, but an evolving piece of music featuring beautiful harmonies, a non-obtrusive drum-computer, a Gilmoresque guitar-solo that fades into a soundscape-like climax and a “Secrets of the Beehive”-worthy ending with a piano, trumpet and silence.

jonathan wilson cecil taylor 2013

“Gone to earth”: i-dosing anno 1986

I-dosing mag dan misschien de nieuwste hype, dreiging of hoax zijn, maar een intense muzikale roes heb ik als tiener toch ook dikwijls opgezocht. Het moet in maart of april 1986 begonnen zijn, toen ik op de radio voor het eerst “Taking the veil” hoorde. Ik kende David Sylvian nog niet, maar de donkere, poëtische sfeer van het nummer bleef wel hangen in mijn jonge licht-melancholische geest. Dat lag niet zozeer aan de tekst, maar wel aan de muziek; de fretless bass van Ian Maidman als hook, de open maar toch zeer strakke en droge percussie van Steve Jansen, de tweestemmige vocals en de gelaagde gitaren van Sylvian, Phil Palmer en de repetitief-knarsende Robert Fripp. Op de onnodig uitgesponnen 12inch klonk dat zo:


Een paar dagen later, ‘s avonds laat, hoorde ik hetzelfde nummer opnieuw op Radio21 en ik drukte snel tegelijkertijd op de “Record” en “Play”-knoppen van mijn Sharp radio-cassetterecorder. De presentatrice kondigde met warme stem af en ik had bijna op “Stop” gedrukt, toen ik hoorde dat er een ander nummer van Sylvian volgde. Het was een instrumentaal stuk, “Upon this Earth” geloof ik. En dus nam ik verder op en “Gone to Earth” passeerde volledig de revue, instrumentaal na vocaal, afgewisseld met de prachtige stem van de presentatrice, die duidelijk fan was.
Op het einde van de uitzending had ik de Radio21-editie van “Gone to Earth” quasi volledig op een cassette van 90 minuten staan. Ik kocht dat 2de solo-album van David Sylvian korte tijd daarna op vinyl en later ook op CD, maar op zoek naar hoger sferen en naar de verwondering van die eerste beluistering, heb ik die tape -dikwijls voor het slapengaan- grijs gedraaid. i-dosing avant-la-lettre dus, m’n vader maakte zich blijkbaar niet voor niets zorgen. De grote liefde voor al wat Sylvian maakt, is ondertussen een beetje weggeêbt, maar “Gone to Earth” blijft een indrukwekkende verzameling indringende songs en atmosferische instrumentale miniatuurtjes.
Soit, ik denk dat ik straks toch nog maar eens een dosis neem, for old time’s sake én omdat het nu echt cool is, natuurlijk.

Gratis te krijg: Google Wave invites

Als je hier terecht gekomen bent op zoek naar een Wave invite, klik dan door naar deze blogpost.


Ik heb sinds gisteren in Wave een “Invite others to Google Wave”-wave. Wie nog niet genomineerd is (het stadium voor je de invitation krijgt) en graag mee zou experimenteren op dat nieuwerwets communicatie- en collaboratie-platform, zet maar iets in de comments.
En nu we het toch over Wave hebben; een muziekje met die naam stond in 1986 op “Gone to Earth” van David Sylvian, en hoor je hier live door Sylvian en Robert Fripp in 1993:

Sylvian & Fripp - Wave

Ik las een deel van de tekst van Wave overigens voor op onze (vrijzinnige) trouwceremonie:

I’ll run to you, nothing stands between us now
Nothing I can lose
This light inside can never die
Another world just made for two
I’ll swim the seas inside with you
And like the waves, without a sound
I’ll never let you down

Op zo’n moment mag je wat dramatisch uit de hoek komen, niet?