Maandagochtend was ik ongetwijfeld één van de velen die met een tikkeltje leedvermaak las dat Silvio Berlusconi op zijn muil had gekregen. Een paar uur later zette een Facebook-vriend dit op z’n wall;
Support Massimo Tartaglia, the man who hit Berlusconi in the face: http://bit.ly/4voix5
82.901 fans had Tartaglia de volgende ochtend om 6h al (en daar zullen er nog flinke hoop bij gekomen zijn voordat de pagina enkele dagen later verwijderd werd).
“Ik heb het niet voor Berlusconi, maar ik heb het nog minder voor geweld” antwoordde ik en dat ik dus liever geen “fan” wilde worden. Wie zich bekend tot anti-geweld mag zich natuurlijk aan de grote pacifisten-valstrik verwachten; “Vervang Berlusconi door Hitler, vind je dat dan ook nog?”
En toen deden we alsof het een warme zomeravond was en we op een terrasje een goeie pint aan het drinken waren en ik lalde volgend meninkje over geweld;
politiek geweld is oorzaak en gevolg van polarisering en is op die manier dé ideale voedingsbodem voor extreme politieke stromingen. in de meest extreme omstandigheden lijdt dat tot burgeroorlogen tussen 2 uitersten, waarna de winnaar van de burgeroorlog z’n eigen (linkse of rechtse) dictatuur vestigt. denk spanje en duitsland in de jaren ’20 en ’30.
dus moet de vraag “supporter je voor iemand die ‘een hitler’ aanvalt” niet eerder “supporter je voor iemand die mee het gewelddadige klimaat schept om ‘een hitler’ aan de macht te brengen” zijn?
Nee, ik heb het niet zo voor geweld. “Gewetensbezwaren, mijnheer” antwoordde ik de man die me in 1992 vroeg waarom ik m’n legerdienst niet wilde doen en die bezwaren zijn er nog steeds. Vandaar deze eindejaarsboodschap:
Vrede, voor iedereen! Nu, niet seffes, niet direkt, niet sebiet, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite, heute, godverdomme! Ik wil er zelfs voor de Italiaanse premier, al heeft ie zijn smoeltje niet mee.