Het einde van m’n grote gelijk

Een gewetensbezwaarde en een beroepsmilitair stapten samen op de trein in Brussel-Noord. Ik was die gewetensbezwaarde en het werd een fantastisch gesprek vol wederzijdse interesse en nuance.
Ik zou wat meer gesprekken moeten aanknopen, op de trein, maar zo zijn we niet. Afgesloten achter de laptop, zoals ik, nu. Of een krant of een boek of gewoon slapen.
We zouden meer gesprekken moeten aanknopen en dan ook echt luisteren, zeker als er iemand tegenover ons zit die er een andere mening op nahoudt. Want als je dan naar elkaar kunt luisteren in plaats van je discussiërend terug te trekken achter de linie van het eigen grote gelijk, dan wordt het pas écht interessant!
Ik zal er aan proberen denken, als ik het vervolg op m’n controversiële ‘flash irrelevant’ blogpost schrijf.