Gisteren was ik iets beginnen schrijven over onze verslaving aan het langlopende Leterme-drama;
Bij het beluisteren van het radio-nieuws en het lezen van de krant deze ochtend, besefte ik plots dat we verslaafd zijn aan deze politieke soap. Ruzie, machtsspelletjes, dreigementen, doem-scenario’s en verraad, met een stuurse, getourmenteerde Leterme in de hoofdrol, daar willen we onze desinteresse voor politiek nog wel even voor opzij zetten. Maar op die manier wordt het idee dat er misschien toch een compromis gevonden zou kunnen worden, wel erg onaantrekkelijk.
“Politieke smog verhindert zicht op weg naar 23 maart”, titelde Metro gisteren. Dat het niet gewoon een beetje mistig is op het politieke toneel mag duidelijk zijn, de aanhoudend vergiftigde atmosfeer laat zich inderdaad beter omschrijven als smog. Stokebrand Reynders? Wat hebben we de afgelopen maanden immers al niet gezien of gehoord? Reynders probeert het vuurtje van zijn verhoopte premierschap brandende te houden, maar coalitiepartners PS/CDH en CD&V lachen die ambities steevast weg. Diezelfde Reynders zou volgens De Standaard samen met Verhofstadt -en later met verkenner Van Rompuy- de groenen aan boord hebben gevraagd. Ze hoopten om Bart De Wever zo achter de netten te kunnen laten vissen, maar Vera Dua zag weinig in een voor haar te rechtse coalitie. Plan mislukt, de man met de -vooralsnog lege- pan bleef dus incontournable. Chaos, Verhofstadt en de lege pan De Standaard onthulde, naast de demarches van de Koning, ook veel over de chaos bij CD&V. Tijdens de besloten vergaderingen van “de reflectiegroep” (in een wegrestaurant langs de E40 of all places) viel daar vooral het gebrek aan een natuurlijke leider op. Herman Van Rompuy werd gevraagd weg te blijven, want niet onverzoenlijk Vlaams genoeg. Communautaire hardliners duwden de ex-centrum-partij daarop nog meer in de hoek waar men, met De Wevers lege pan voorbarig op het vuur, likkebaardend op dikke vissen staat te wachten. De onmachtige Leterme belandde van de weeromstuit (of was het dan toch honger?) in het ziekenhuis; hoge bloeddruk, ontstekingsremmers en daardoor interne bloedingen aan het maag- en darmstelsel. Liet de zelfverklaarde Keizer van de Vlaamse ontvoogding zich dan echt vloeren door stress en maagzweer? Uit een peiling van Le Soir en RTL-TVI bleek alleszins dat de hoogdagen van Leterme al weer voorbij zijn, zelfs in Vlaanderen. Want dat de Franstaligen onze man uit Ieper niet echt zien zitten als Premier viel nog wel te verwachten, maar dat hij nu ook in zijn Heimat al terug de duimen moet leggen voor rivaal Verhofstadt, dat moet toch een kaakslag zijn. Verhofstadt, die er volgens de Standaard kort voor de eedaflegging van de overgangs-regering nog de brui aan wilde geven, is er in geslaagd zich boven het gewoel te plaatsen en lijkt voorlopig de enige politicus te zijn die wat rust kan brengen. Het spreekt in die context boekdelen dat de NVA het nodig achtte om op 14 februari met chocolade (een lepeltje suiker, iemand?) en een paginavullende advertentie in Metro nog maar eens uit te leggen waarom een staatshervorming nodig is. Blijkbaar is Bart De Wever toch niet meer zo overtuigd van “het mandaat van de kiezer”? Waar er rook is, moet de pan van het vuur Wat er nu moet gebeuren? Als er sprake is van smog, dan moeten we onze politici misschien vragen het ook even trager te doen? Afstappen van die snel opdoemende deadline, de lege pan even terug van het vuur halen, de rook laten optrekken en Verhofstadt misschien zelfs vragen de boel tot 2009 waar te nemen misschien? 40% van de 501 Vlaamse respondenten van de peiling van Le Soir/RTL-TVI dachten er -nog voor de hospitalisatie van Leterme- alleszins zo over. Maar ik weet het niet, eigenlijk. En U?
Ik ben triest, ongerust en kwaad. Na 123 dagen onhandig onderhandelen hebben we nog steeds geen regering. In tussentijd is de polarisatie tussen Nederlands- en Franstaligen en zelfs tussen Vlaams-nationalisten en andersdenkende Nederlandstaligen alleen maar sterker geworden en daar word ik dus triest en vooral ongerust van. En de uitlatingen van sommige Vlaams-nationalisten -die op die manier mee de oorzaak zijn van de polarisatie-, die maken me ronduit kwaad. Vlaams-nationalistische vrienden, laat me duidelijk zijn: U hebt het volste recht om voor meer autonomie voor Vlaanderen te ijveren. U mag zich verheugen in de onbuigzame houding van kandidaat-premier Leterme en U mag van mij zelfs hopen op volledige zelfstandigheid voor Vlaanderen, ook al verkies ik persoonlijk stevige afspraken die goed zijn voor mijn Vlaanderen én voor mijn België (waarbij ik me overigens niet volledig achter de oproep van reddesolidariteit.be kan scharen). Maar uw Vlaanderen is dus ook mijn Vlaanderen en ik woon hier graag, daar zal de splitsing van B-H-V of een verdere staatshervorming niet veel aan veranderen. Indien U echter het type Vlaams-Nationalist bent dat op fora, online gastenboeken en blogs gaat rondbazuinen dat wie voor Belgique is, tegen Vlaanderen is, dat “Vlamingen” die uw nationalistische agenda niet delen, hun mond moeten houden, dat ze maar beter verhuizen naar Wallonië, “want dat is het paradijs op aarde voor parasieten als U”, dat ze volksverraders zijn of dat ze niet alleen bedreigd zullen worden maar dat de daden zullen ook volgen, dan heb ik daar wel een probleem mee. Dan word ik eigenlijk flink pissed. Ik hoop en bid (en pas op, ik ben een ongelovige, het feit dat ik bid wilt dus heel wat zeggen) dat U deel uitmaakt van een kleine minderheid waar de Letermes en andere De Wevers snel afstand van zullen nemen. Alhoewel De Wevers uitspraak over de domweg bazelende Decroo, “Het is niet omdat de Decroo een taal spreekt die lijkt op Nederlands, dat hij Vlaming is”, me weinig hoop geeft. Misschien hebben we vooral meer pragmatici zoals De Gucht nodig?
Gisteren was ik iets beginnen schrijven over onze verslaving aan het langlopende Leterme-drama;
