Het einde van m’n grote gelijk

Een gewetensbezwaarde en een beroepsmilitair stapten samen op de trein in Brussel-Noord. Ik was die gewetensbezwaarde en het werd een fantastisch gesprek vol wederzijdse interesse en nuance.
Ik zou wat meer gesprekken moeten aanknopen, op de trein, maar zo zijn we niet. Afgesloten achter de laptop, zoals ik, nu. Of een krant of een boek of gewoon slapen.
We zouden meer gesprekken moeten aanknopen en dan ook echt luisteren, zeker als er iemand tegenover ons zit die er een andere mening op nahoudt. Want als je dan naar elkaar kunt luisteren in plaats van je discussiërend terug te trekken achter de linie van het eigen grote gelijk, dan wordt het pas écht interessant!
Ik zal er aan proberen denken, als ik het vervolg op m’n controversiële ‘flash irrelevant’ blogpost schrijf.

It’s the basics, stupid!

Na enkele dagen vloeken, hebben we de thermostaat in het huis waar we sinds kort wonen, vervangen.
Ondanks de veelbelovende lcd-display, de zichtbare en verborgen knopjes en een heuse handleiding om die machine te leren programmeren, zagen de ingenieurs bij Elro namelijk 1 klein detail over het hoofd; je kunt de temperatuur niet met één simpele druk op de knop lager zetten! Om de thermostaat bijvoorbeeld op 18 in plaats van 19 graden te zetten, moet je 48 keer op een knopje drukken! Je kunt immers enkel stijgen, per half graadje en om lager uit te komen moet je dus helemaal rond. 48 keer, op een moment dat je het sowieso al te warm hebt!
Dus hebben we nu een nieuwe thermostaat. Zo een heel gewone, met een grote ronde knop waarmee je alleen de temperatuur kunt instellen. De basis-functionaliteit, niks meer, maar vooral niks minder!
Dat we de basics ook in 2009 niet uit het oog mogen verliezen! En da’s op veel van toepassing …