Dood en verderf in de kippenren

Oh kijk, zo lief, een egeltje! Zie dat lebberen aan dat bordje melk, zo schoon! En kijk hoe angstig het zich oprolt als ge te dichtbij komt! Nuttig is het ook, het vreet insecten opdat wij geen onkruidverdelger moeten spuiten. Toch erg dat zo veel van die schone, lieve en nuttige prikke-bollekes omkomen onder de banden van die vorte auto’s!
Well screw you you hedgehog-loving hippie! Die beesten zijn niet lief, dat zijn bollen gestekelde horror op te kleine pootjes die mijn kiekens lastigvallen! Wat zeg ik, lastig vallen? Aanvallen, dat doen ze, aanvallen om te moorden!

Dinsdagnacht, het was kwart voor 3, werd ik wakker van het geschreeuw van m’n kippen. Nee, U leest het goed, geen gekakel maar echt angstig geschreeuw. Ik staarde nog even door het open raam en zag de oude blinde witte kip panisch rondrennen. Ik liep met de zaklamp naar buiten en zag dat een grijzig monstertje nu de zwarte kip langs achter aanviel. Het was geen vos, het was geen wezel of fret, maar  een bloeddorstige egel die ondanks m’n aanwezigheid bleef proberen om in een kippenpootje te bijten . Ik had genoeg gezien, ik moest ingrijpen. In het tuinhuis pakte ik vastberaden de riek en stapte de ren terug in om de horror-egel in een hoekje te drummen, op te scheppen en buiten de kippenren te bonjouren. “Ga elders dood en verderf zaaien speldenkussen!” riep ik het ongedierte na, terwijl de rust in het kiekenskot terugkeerde.

Dus nee, egels zijn niet lief, ze rollen zich niet altijd schoon angstig-onderdanig op een bolleke als ze een mens zien en ze lusten niet enkel insecten, dat kunnen niet alleen mijn kiekens getuigen. Maar blijf ze vooral melk geven, veel melk, daar krijgen die naald-ratten lekker diarree van!

Van het stekken en knotten van wilgen en hoe alles terugkomt

Lang geleden plantte mijn vader wilgen achter onze tuin en ik hielp hem daarbij. We ontdeden enkele vers afgekapte wilgentakken van alle kleinere takjes, groeven een gat van een halve meter diep, spiesden de wilgenstok daarin en vulden de put met water en aarde. De stekken werden boompjes, de boompjes werden wilgen en mijn vader snoeide er in de loop der jaren fiere knotwilgen van.
Afgelopen weekend, meer dan 20 jaar later, kapte ik met mijn vader 7 takken van die knotwilgen. Die stekken heb ik op diezelfde manier achteraan in mijn tuin gepoot. Ik kijk uit naar de wilgenkatjes, het knotten en het opnieuw nemen van stekken.
Een boom planten geeft overigens veel voldoening, binnenkort zet ik ook een paar appelaars. En een beuken haag met wat hulst en rozebottel ertussen, ook dat heb ik van m’n vader geleerd.

Lief zijn voor bijen

de zeer jonge futtta met een zwerm bijenVia eskimokaka een fotoreportage gezien van een fucker die een zwerm bijen opstookt. Voor wie ooit geconfronteerd wordt met zo een zwerm, en niet van dergelijk redneck vuurkestook houdt, enkele weetjes en tips van een imkerszoon:

  • een zwerm is het deel van een bijenvolk dat de oude koningin volgt als er een nieuwe koningin op uitbreken staat
  • voordat ze uitzwermen, vreten de beetjes zich propvol honing, waardoor ze de eerste paar uren gewoonweg niet kunnen steken.
  • als je de zwerm “losklopt” (van een tak dikwijls), zit de koningin daar mooi ergens middenin
  • waar de koningin gaat, volgt de zwerm
  • wespen zijn meestal minder aangenaam, maar die zwermen niet. als er dus een kloddeken bijen op een tak zit, dan zijn het … bijen.

Met die informatie indachtig een korte “Zwermen pakken voor dummies”;

  1. Zoek een steen en een emmer (een rieten mand of kartonnen doos kan ook) en leg de steen op de grond op een meter of 2 van de zwerm of ga naar stap 7.
  2. Trek eventueel handschoenen aan en bricoleer met een hoed en een stuk glasgordijn een bijenkap of ga naar stap 7.
  3. Hou de emmer onder de zwerm en klop op de tak zodat de zwerm in de emmer valt. Of ga naar stap 7.
  4. Ga nu niet naar stap 7, maar zet de emmer met de opening naar onder rustig op de grond, met de rand op de steen zodat de emmer niet afgesloten is, want …
  5. De nog rondvliegende bijen zullen rustig bij de koningin en de rest van de zwerm in de emmer kruipen. Je kunt de emmer na een uurtje eventueel voorzichtig verzetten of je kunt naar stap 7 gaan.
  6. Je kunt in principe wachten tot de beestjes zelf een beter onderkomen hebben gevonden of …
  7. Bel een imker, de man zal je oogst vermoedelijk zelfs gratis komen afhalen.

Ode aan de Boskoop

Tijdens het wandelen met labrador Lars als naar goede gewoontje een appeltje gegeten en ik moet zeggen: er gaat niets boven een Boskoop! Niet te hard maar ook niet te zacht, lichtjes zuur, herfstige kleuren … Morgen terug van dadde!!

boskoop op wikipedia

Mollen in mijnen pelouze!

mollengevaarWe hadden hier ooit een leuk klein tuintje met wat plantjes, een paar struiken (een magnolia, mijnheer!), een krulwilg, een terrasje en -natuurlijk- een fris groen gazonnetje. Maar dat grasveldje baart me de laatste maanden flink wat zorgen; tientallen mollen ondergraven immers de geloofwaardigheid van die paar vierkante meter gemillimeterd groen.
Maandenlang kijk ik elke ochtend dan ook met een bang hart door het vensterraam om de nieuwe molshopen te tellen die mijn pelouze ontsieren. Omdat ik nooit nog vroeger uit bed raak, heb ik ook geen tijd om het probleem direct te lijf te gaan en heel de werkdag lang zie ik die graafratten en hun addergebroed dan voor mijn geestesoog, terwijl ze de grond van onder mijn dierbare grasperk verder wegwurmen. ‘s Avonds spurt ik van het station van Lokeren naar Eksaarde om de gedane schade zo snel mogelijk te herstellen; ik haal de molshoop weg, vul het gat opnieuw met aarde en wat stenen of een stuk dennenappel en ik probeer tenslotte om met een rijf het gras, dat onder de aarde bedolven was, nog enigszins recht te krijgen. De rest van de avond heb ik dan even rust, maar ‘s nachts begint het weer te knagen, want ik weet gewoon dat die blinde onderkruipertjes dat ook aan het doen zijn, knagen en graven en wroeten … En alles begint dan weer opnieuw. Dag na dag, week na week, ja zelfs maand na maand!
Misschien moet ik de grootvader op monuments.nu toch eens inhuren? Of kennen jullie betere middeltjes?

Bij valavond in Eksaarde

Net met Labrador Lars gaan wandelen en in de graskant hier een klein onverschrokken egeltje tegengekomen. Hondje laten zitten en mijn eveneens meewandelende kater (zachtjes maar met aandrang) weggeschopt om het beestje rustig te kunnen fotograferen. Ik vervloekte het ‘fototoestel’ dat mijn klote-PDA zogezegd zou zijn, maar voor de rest is mijn dag alweer gemaakt. Prachtig!

het onverschrokken eksaardse egeltje