12 stielen en 1 geluk: werkloosheid

7 op 10 onder U vindt dat, indien ik werkloos zou zijn, ik gelijk welke job zou moeten aanvaarden. Dat blijkt toch uit een enquête van een interim-kantoor waarover ik vorige week las. Pas op, ik neem U uw hardvochtigheid niet kwalijk, ge denkt ook maar aan de  precaire toestand van onze economie en aan uw belastinggeld dat naar al die luiaards gaat. Maar mag ik U vragen om voor mij toch een kleine uitzondering te maken?
Ge moet weten, ik ben “Gegradueerde in de Toegepaste Communicatie”. Dat zegt U niet veel? Wel, mij ook niet! Ik heb met dat diploma 3 maanden interim bij een Brussels PR-bureau gewerkt. Tijdens de sjieke opening van hotel Le Méridien in Brussel besefte ik dat ik, ondanks dat propere colbert-vestje, niet thuishoorde in de PR. Blijkbaar moest ik de publieke relaties met de etende en drinkende journalisten verzorgen, terwijl ik eigenlijk gewoon stilletjes aan tafel zat en een hapje mee at. Ik heb Toegepaste Communicatie-gewijs ook nog een jaartje als freelance journalist voor “Het Vrije Waasland” gewerkt, maar dat verdiende amper genoeg om tijdens het weekend de dorst te lessen.
Buiten de “professionele communicatie”-sector heb ik evenmin potten gebroken; ik was een paar weken administratief bediende op de commerciële binnendienst van Recticel, een jaartje stafmedewerker bij de MJA en -daar komt de bekentenis- nog tijdens m’n studies ben ik met de zichtbaar succesvolle overbuur bij vrienden en familie gaan leuren met verzekeringen. Van deur tot deur lucht verkopen, ik voelde me precies terug Getuige van Jehovah.
Om maar te zeggen: ik heb in de eerste helft van de jaren ’90 best één en ander geprobeerd op de arbeidsmarkt. Maar m’n werkloosheid in 1994-95, dat was de job die echt het verschil heeft gemaakt. Want tijdens die 15 heerlijke maanden vol verveling en nietsdoenderij heb ik het internet leren kennen, via een gratis inbel-account van de RUG. Zonder die werkloosheid geen fascinatie voor dat vreemde WWW, geen IBO-tewerkstelling bij die PC winkel die ISP wilde zijn en dus geen kleine carrière als webmens.
Nee, als ik ooit terug werkloos zou zijn, laat me dan alsjeblieft rustig van uw belastingen profiteren. Ge kent me, ik zal uw geld wijselijk investeren in kennis-vergaring. Wie weet welke nieuwe microbe ik dan te pakken krijg? Onze economie (en dus uw portemonnee) kan er alleen maar wel bij varen!