Erg van een weekje verlof in Kreta genoten. Het was er wel heel erg warm, er zaten tientallen oorverdovende krekels rond het zwembad en het landschap was betrekkelijk dor.
Maar ik heb een fantastisch boek gelezen (“Het Puttertje” van Donna Tartt), heb me op mijn 45-ste eindelijk over mijn angst om in een zwembad te duiken heen kunnen zetten (al was het nog geen schoonspringen) en genoot er van om elke dag naar de winkel te fietsen; bijna 4km kilometer bergaf, een dubbele espresso aan de zee, wat eten kopen en dan weer 4km zwetend, puffend maar uiteindelijk zegevierend bergop.
En met vrouw en dochter in en aan het zwembad hangen en ‘s avonds samen lekker gaan eten, hoe ontspannend kan een vakantie zijn?
vakantie
Het schrijven verleerd
Ik heb nooit goed kunnen schrijven. Enigszins leesbaar schrijven met pen en papier bedoel ik, dat is altijd een probleem geweest. “Zo’n hanenpoten, gij moet dokter worden” zeiden leraren in een goede bui, of anders “Onleesbaar Goossens, begin maar opnieuw!” Toen ik een jaar of 10 was, vond m’n vader dat hij moest ingrijpen. Ik moest tijdens de grote vakantie dagelijks een tekst uit het jaarboek van de Getuigen van Jehovah overpennen op een A4’tje, het bijbelvers van de dag en behorende uitleg. Goed voor m’n geschrift en m’n geloof moet hij gedacht hebben, maar het heeft voor geen van de twee mogen baten. Rond m’n 16de verzaakten we aan De Waarheid en na m’n studietijd viel ik ook pen en papier langzaam maar zeker af, ten voordele van scherm en klavier waarmee ik toch zo hyper-efficiënt gedachten kan invoeren, bewaren en delen. Papier en vooral pennen, da’s m’n vader zijn hobby (hij verzamelt, repareert en ontwerpt zelf), dat heb ik allemaal toch niet meer nodig?
Tot ik, na vele jaren van bijna geheel-onthouding van pen en papier, enkele dagen geleden een vakantiekaartje naar m’n ouders schreef en daarbij de finesse en het geduld ontbeerde om ook maar iets leesbaar te schrijven.
Sorry Mama, sorry Papa. Als jullie het niet ontcijferd krijgen, dit staat er dus;
Veel te goed weer, veel te lekker eten, veel te snel terug naar huis. Perfect dus, niet?
En daaronder dan onze namen, natuurlijk. Elise, bijna 4, had haar naam zelf geschreven en die was beter leesbaar dan wat haar papa had gekrabbeld.
Avonturen te paard en in de Sahara
Afgelopen week weer met mijn vrouwkes op reis geweest. Aangezien Lieze volop in haar Dora-fase zit, moest het een avontuurlijke reis worden en dus trokken we naar “De Vossemeren“, onze favoriete Centerparcs, in Lommel. Hieronder een impressie van de memorabele pony-tocht, maar er staan natuurlijk nog heel wat foto’s (o.a. van de Lommelse Sahara, de kinderdisco, de kinderboerderij en onze vreetbuien) op fotopic.net.
Week van verwondering
Ik ben er vorige week met mijn vrouwtjes even van tussenuit geknepen, naar Centerparcs De Vossemeren in Lommel. Ongelofelijk plezante vakantie met ons snel groeiend dochterken; Elise trok in haar rode laarsjes door de (Lommelse) Sahara, danste vrolijk op de muziek in de lawaaierige kinderdisco, plonste breed glimlachend in het zwembadje, aaide de koe en geitjes in de kinderboerderij en stal, om het dan toch maar kort samen te vatten, grondig de show. 9 dagen volcontinu met vrouw en dochter, lang geleden en wreed genieten. Nu afkicken in Brussel, dat zal een ander paar mouwen zijn. Ik zal dan nog maar wat fotokes kijken zeker?
Fietsen op de heide
We hebben met het gezinnetje (de mama en de papa, ons Lieze en labrador Lars) een verlengd weekend op de Veluwe achter de rug. Hoogtepunt van deze te korte vakantie: zondag met de auto naar Het Nationale Park De Hoge Veluwe en daar met z’n allen fietsen in de natuur; Veerle met Elise op een gratis witte fiets-met-kinderstoeltje, ik met een (betalende) bakfiets met Lars als passagier.
Dat van die gratis witte fietsen was overigens een fantastisch idee van Luud Schimmelpennink, in 1965 één van de stichters van de Provo-beweging. Ze begonnen er in 1975 aan met 50 fietsen, nu staan er 1700 gratis ter beschikking van de bezoekers om over de in totaal 43 kilometer fietspad doorheen het 5500 hectare grote park te rijden!
Alleszins: een groot succes, gaan we zeker nog doen! En Veerles fiets staat ondertussen ook al bij de fietsenmaker voor een opknapbeurt en om een kinderstoeltje te laten monteren.