Stelt dat ge een dik jaar geleden een goeie vouwfiets kocht. Een Dahon Vitesse D7HG bijvoorbeeld. En dat ge daar dagelijks mee door een grote stad dendert, Brussel of zo. Zonder gêne, zonder U in te houden. En dat dan op een goeie dag, minder dan een jaar na aankoop, een nip van het stuur-scharnier afbreekt. Dat scharnier wordt vanzelfsprekend gratis vervangen, de fiets is nog in garantie. Maar een goede 3 maand later …
Wel, dan zijt ge blij dat ge een goeie fietsenmaker hebt die niet alleen opnieuw de garantiekaart maar ook z’n conclusies trekt en daarom een ander type scharnier steekt. Eentje dat verdacht veel lijkt op wat er op uw Vero vouwfiets zat, waar ge nooit scharnier-problemen mee hebt gehad:
vero
Afscheid van m’n Vero
M’n Vero en ik, we gaan uit elkaar. We waren 2,5 jaar lang onafscheidelijk, maar ze vindt me de laatste tijd te veeleisend. Ik wil inderdaad vooruit en dan trek, sleur en duw ik haar tot ze mee wilt. Daar heeft ze het moeilijk mee en sinds ik haar een paar maand geleden zowat mishandelde, is het nooit meer écht goed gekomen. Dus het is beter voor ons alletwee, ik ruil haar in voor een nieuw model; sneller, jonger, steviger! M’n Vero heeft overigens ook al iemand anders, daar heb ik zelf voor gezorgd, want ik wil dat ze goed terechtkomt! Maar mijn nieuwste verovering is wel familie; m’n Vero liep er misschien niet mee te koop, maar ze was eigenlijk een Dahon en dat is m’n nieuwe vouwfiets dus ook.
Het is dus weer geen exclusieve Birdy geworden, geen dure Brompton en ook geen nieuwerwetse Ori, maar een Dahon Vitesse D7HG. Fantastische zithouding, lichte en dus snelle fiets, een onberispelijke afwerking en een bijzonder scherpe prijs. In prijs en afwerking zit hem overigens het grootste verschil met m’n Vero. En in die fantastische Shimano Nexus 7-speed naafversnelling natuurlijk.
Een twist grip shifter en pot-versnellingen, ik zit bijna terug op de Raleigh Grifter waar ik in m’n jeugd van droomde!
ORI vouwfiets geplooid en gewogen
Eergisteren plat gereden met m’n Vero in Brussel, de nochtans bijzonder stevige maar vooral nieuwe buitenband bleek grondig naar de knoppen. Ik heb m’n fietsje dus binnengebracht bij Mobibikes en daar kreeg ik als vriendelijke maar ongetwijfeld ook commercieel verantwoorde geste ter vervanging een Ori MI8 in de handen gestopt. Als Christophe hoopt op een vermelding op m’n blog, heeft hij geluk, want dit lijkt wel heel sterk op een blogpost over Ori vouwfietsen, niet?
De Ori (ook verkocht als Mezzo) is even Brits als oer-vouwer Brompton en werd ontworpen door ex-Benetton F1 ingenieur Jon Whyte (die eerder ook al “full rear suspension” MTB’s voor Marin tekende). De MI8 lijkt overigens op een modernere versie van z’n befaamde stalen landgenoot (kijk maar op deze foto), met een scharnierloos monocoque aluminium frame met zelfsluitende koppelingen aan achter- en voorwiel, Shimano Nexus 8-speed “potversnellingen” en een heel strak design dat mooi assorteert met m’n zwarte fietsmuts.
Enkele korte ritjes maken geen uitgebreide test, maar ik kan wel zeggen dat de overstap van m’n Vero (Dahon) naar de Ori MI8 niet zonder slag of stoot ging. Ge had me moeten horen vloeken toen ik dat klereding op de trein niet proper opgeplooid kreeg. En de goeie raad van de conducteur, heel de weg tussen Lokeren en Dendermonde, hielp ook voor geen meter. Het kan nochtans best snel, kijk maar:
En inderdaad, ik ben over de middag nog even gaan oefenen en dat ging al heel wat vlotter. Voor de rest is de afstand tussen het zadel het stuur de stuurpen betrekkelijk klein, maar al bij al is de Ori MI8 een knappe, lichte en snelle vouwfiets. Een ideaal opstapje naar een Birdy, misschien?
Op een Grifter, zoals Roger De Coster. Bijna.
Ook ik ben nog jong geweest, in de tijd dat BMX’en en mountainbikes nog moesten worden uitgevonden en Roger De Coster de beroemdste der gemotoriseerde moddervreters was. Het was 1977, ik woonde in Blaasveld en ik ging bij Ivan spelen, die stoer rondreed met een echte Raleigh Grifter (mooie foto’s hier), waarnaast mijn nieuwe oranje jongensfiets maar een kneusje leek.
Een jaar later waande Ivan zich op een oude brommer zijn tuin omploegend al helemaal Roger De Coster. Ik heb één keer met zijn aftandse Mobylette mogen rijden en bolde stomweg tegen een muur. De Costers troonopvolger André Malherbe had duidelijk niets van mij te vrezen. Voor zover ik weet heeft Ivan ook geen potten gebroken in de internationale motorcrosserij.
Maar mijn Vero vouwfiets heeft nu, net als die Grifter toen, wel stoere twist-shift versnellingen aan het handvat. Vitessen in het stuur en een stevige pot op, zo ben ik 30 jaar na datum toch nog een beetje Roger De Coster. Misschien moet ik net als Ivan toen ook nog speelkaarten tegen m’n wielspaken laten ratelen terwijl ik door Brussel cross?
Terug op de vouwfiets!
Het heeft even geduurd, maar ik vouwfiets sinds vorige week dinsdag opnieuw vrolijk door Brussel. In tegenstelling tot wat de aficionados me aanraadden, ben ik niet voor een Brompton gegaan. En een Birdy, da’s al helemaal out of my league.
Nee, ik heb voor de goedkoop gekozen; een Dahon Roo D7 die dan nog eens onder vreemde vlag vaart. Met mijn Vero (afkorting van de naam van de groothandelaar die zich een container van die merkloze Dahons heeft gekocht) heb ik een splinternieuwe vouwfiets die echt wel ongelofelijk goed bolt voor minder dan 400 euro. Het versnellingsapparaat schakelt als boter en het in hoogte verstelbaar stuur is ook handig. Als ik de bouw van de oude Dahon en de nieuwe Vero (Dahon) vergelijk, valt ook op dat het scharnier van de stuurstang er nu veel degelijker uitziet. En een nieuwe fiets, dat betekent garantie; 2 jaar op de fiets en zelfs 10 jaar op de kader. Dat het echt niet fout kan gaan, toch? Ik zal eens zwaaien als ik U voorbijzoef op uw stevige gietijzeren Brompton! 😉