2007 was een bijzonder (spannend) Formule 1 seizoen. De Britse nieuwkomer Lewis Hamilton moest, tegen alle ongeschreven regels in, geen leergeld betalen en leek zo recht op de wereldkampioenschapstitel af te stevenen. Ploeg-“maat” en dubbel wereldkampioen Alonso (een fantastisch piloot) kon het succes van Lewis maar matig smaken en kwam daarbij in aanvaring met zowat iedereen bij McLaren.
Maar terwijl Alonso en Hamilton schuimbekkend om de lauwerkrans vochten, liep Kimi Raikkonen in de laatste 2 races nog met die vette kluif weg. De Ferrari was intrinsiek sneller dan de McLaren en Hamilton werd niet geholpen door de bijwijlen vreemde team-strategie of door de beginnersfouten die hij alsnog maakte. En ik moet eerlijk zijn; ik ben blij dat Hamilton uiteindelijk toch zijn leergeld heeft moeten betalen. Dat een nieuwkomer die het goed doet, dat is fantastisch. Maar wereldkampioen, in je eerste jaar? Da’s de wereld op zijn kop, toch?
Een paar dagen geleden toonde mijn fietsenmaker mij leuk nieuw speelgoed; de Edge 305 fietscomputer van Garmin met GPS, hoogte- en hartslagmeter. Daarmee kun je dus, zonder dat je voor de rest ook maar iets op je carbonnen of aluminiumen ros moet monteren, niet alleen informatie over snelheid, afstand en tijd, maar ook over overwonnen bergtoppen, verbruikte calorieën en hartslag bijhouden. Sjiek! Nifty! Geeky zelfs! Maar of ik dat nu echt op mijn Dahon vouwfietsje wil monteren? 😉
Afgelopen weekend voor het eerst in mijn nog prille leven deelgenomen aan een echte loopwedstrijd; de Optiek Sonck Streetrace (!) in Lokeren. 4km door dat gezellige provincienest, 3 keer na elkaar. Bijzonder aangenaam, dat wedstrijdlopen. Niet dat ik ook maar in de beurt van het podium ben gefinishet, daarvoor was het feit dat de winnaar me gedubbeld heeft er net te veel aan, maar toch .. Ik heb er ongeveer 50 minuten over gedaan (het is wachten op de officieele uitslag om te weten of ik net onder of boven die voor mij magische grens zat) en eindigde als amateur-zonder-flashy-uitrusting (deze week koop ik mij een polar horloge met hartslagmeter, zoveel is zeker) toch bij de goeie middenmoot. En waar bovenstaande foto misschien doet vermoeden dat ik de andere deelnemers moeiteloos in de vernieling liep, moet ik voor dit stoere effect eigenlijk mijn Nederlandse streetrace-loopbuddy Harold bedanken. En Photoshop, natuurlijk .. ;D [edit] het verdict is er, ik liep de 12km in 51minuten 54seconden om 148ste (van de 322 deelnemers) te eindigen. Volgend jaar ga ik voor een plaatsje in de top100. De 48’46” die de 100ste liep, moet haalbaar zijn! 🙂
Een paar dagen geleden hoorde ik Maurice Engelen van Praga Khan in ‘Het Beste moet nog komen’ op Radio 1. De man is een fervent loper en had het over de high die hij tijdens het lopen ervaart. En ik kan getuigen; de lopershigh is een heel verslavende drug! Ik ben zelf immers al een maand of 2 opnieuw intensiever aan het sporten; ik rij een paar keer per week met de fiets naar het werk (Eksaarde-Gent, goed voor ongeveer 23Km) en loop op zondag een fikse tocht door Eksaardse bossen en velden. Lopen op zondag kan ik iedereen overigens sterk aanraden: kies een traject over rustige fietspaden en voor je het weet heb je een bejaard koppeltje op de fiets in het vizier die geheel vrijwillig gangmaker spelen. Heel leuk en bijzonder motiverend! Zo leuk dat ik afgelopen zondag een flink extra stuk aan mijn Ronde van Eksaarde gebreid heb. Volgens een op google-maps gebaseerde online pedometer liep ik uiteindelijk ongeveer 17 km: http://www.gmap-pedometer.com/?r=171982. De laatste kilometers kwam ik terug op de geasfalteerde oude spoorweglijn tussen Lokeren en Moerbeke (die via Eksaarde tot in Stekene loopt) waarlangs het ook eerste deel van mijn toer loopt. En op die oude spoorwegroute, aan beide kanten afgezoomd met grote struiken en bomen, genoot ik na ruim 1 uur rennen van mijn lopershigh en van een intense tunnelvisie-ervaring. Beats television every time. Die lopershigh is overigens veel moeilijker te benaderen op de fiets. Het gaat hem niet alleen over de snelheid, niet alleen over de inspanning, het zweet en de adrenaline, maar over ook de kadans van het lopen, over de schok die door je lichaam gaat elke keer je de grond raakt en over de manier waarop je ademhaling zich na verloop van tijd automatisch in het juiste ritme schikt, ongeacht het krampachtige ritme dat je jezelf de eerste paar kilometer probeert op te leggen. Dju, ik wil nu direct al terug gaan lopen.. zit ik hier met acute loopdrang om elf uur ‘s avonds aan mijn computer. Soit, morgen met de fiets de spieren losrijden en conditie op peil houden, dit weekend kan ik dan mijn 17 kilometer beginnen uitdiepen.